Hoewel ik Roos Mavrikou-Zevenhuizen nooit heb ontmoet, heb ik toch het gevoel dat ik haar ken. Roos houdt samen met haar man Nikos het hotel Achilleion open op het Sporaden-eiland Skyros. Een eiland dat hoog op mijn verlanglijst staat, maar waar ik nog niet ben geweest. John Travolta en Robert De Niro zijn er wel geweest, en hadden er enkel lovende woorden over.

Toen ik volop in de voorbereidende fase was van mijn eigen boek, had Roos al haar “Een dagboek in de Griekse crisis” uit. Ik heb het boek tijdens de zomer van 2013 op 3 avonden uit gelezen. Roos beschrijft hoe moeilijk ze het heeft om de eindjes aan mekaar te knopen en om het hotel samen met haar man draaiende te houden. In haar dagboek schrijft ze de dagelijkse beslommeringen van zich af. Hoe moeilijk het is om haar kinderen groot te brengen in deze tijden van crisis. Ik vond het zo moedig van haar: zichzelf zo bloot geven en je emoties zo bloot leggen bij de crisis die dit land, en haar hele familie, zo hard raakt. Gemakkelijk moet het zeker niet zijn geweest, maar omdat haar verhaal zo persoonlijk is, voel je met haar mee. En zo heb ik dus Roos toch een beetje leren kennen. En niet alleen Roos, maar ook Skyros, als eiland, waar de crisis ook flink heeft toegeslagen. Het is een eiland dat off the beaten track ligt, en dat ook lang niet alle voorzienigheden heeft. Wat tot heel wat problemen leidt, zoals ik uit het boek van Roos kon opmaken.

We hebben allebei onze bezigheden maar soms wisselen we wel eens mails met elkaar uit. En zo kwam er vorige week het bericht dat Roos een vervolg op haar boek heeft geschreven. Misschien niet echt verrassend; met de titel: “Een dagboek in de Griekse crisis; deel 2“. Er zijn heel wat mensen die mij al hebben gevraagd wanneer er een vervolg op mijn boek komt. Ik vond het sowieso een moeilijke bevalling en ik werd niet vrolijk van het schrijven. Ik kan me voorstellen dat het voor Roos nog veel moeilijker moet zijn geweest, want ze beschrijft toch weer ellende en moeilijkheden, hoewel ze naar eigen zeggen dit keer ook aandacht heeft besteed aan de politieke situatie (hoewel misschien minder dan dat ik dat heb gedaan).

Voorbeeld daarvan is de brief die Roos naar landgenoot Jeroen Dijsselbloem stuurde, toen die in februari de onderhandelingen tussen de eurogroep en Griekenland aan het leiden was. Ze vroeg om meer begrip van de sociaal-democraat. En hoopte op een antwoord. Ik weet niet of dat antwoord er ooit is gekomen. Van begrip is er in ieder geval geen sprake geweest.

Ondanks het feit dat ik het boek zelf nog niet heb gelezen, weet ik dat ik het nu al kan aanraden. Ik baseer me op het eerste deel, en ik kan zeggen dat Roos heel vlot schrijft, en dat ze vooral veel inzicht verschaft in hoe het leven in Griekenland is. En daar kunnen niet genoeg voorbeelden van worden gegeven. Omdat er nog steeds te weinig begrip is. Omdat de situatie nog steeds te weinig gekend is. Roos staat met haar gezin voor een heel moeilijke winter. De steunprogramma’s van de overheid liggen stil, terwijl het hotel kosten heeft gemaakt. Een klassiek verhaal van hoe ook de Griekse middenstand zwaar wordt geraakt.

Het boek van Roos is niet bij de boekhandel op de hoek te verkrijgen, maar wel online. Ik heb het in ieder geval al besteld.