Door mijn overvolle agenda, slaag ik er niet steeds in om stukken te schrijven voor de blog. In het verleden heb ik dat af en toe weten op te vangen door gastbijdragen, die door u ook erg werden gesmaakt. Gezien er nu weer een tijdje blogstilte heerst, leek het me een goed moment om weer een gastbijdrage te plaatsen. Dit keer van Paul Hanne, een lezer die ook voldoende ervaring heeft met Griekenland, gezien hij de helft van het jaar op Kreta woont. Zijn bijdrage is een flinke boterham. U bent er dus wel een tijdje zoet mee.

---

DE RAUWE WERKELIJKHEID ANNO 2015

 

Goochelen met getallen en statistieken is schering en inslag in ons huidige informatietijdperk maar toch   spreken deze volgende illustere zinnen, doorspekt met cijfermateriaal, boekdelen…

 

Een realiteit die totaal anders is dan de (media)illusie die ons nog steeds voorgespiegeld wordt. Schrikbarende werkloosheidcijfers, onder de jeugd zelfs bijna 50 %, een minimumloon van iets meer dan 780 € per maand, een werkloosheidsuitkering van 360 € per maand voor maximaal één jaar, een basispensioen dat voor bijna de helft van de gepensioneerden minder dan 665 € per maand bedraagt, een publieke zorgsector die volledig uitgemerkeld is doordat talloze Grieken geen gezondheidspremies meer kunnen betalen, een onthutsend groot aantal mensen dat onder de armoedegrens leeft en zich veelal geen nutsvoorzieningen zoals electriciteit kan veroorloven (36 % van de Griekse bevolking volgens Eurostat in 2014).

En dat terwijl de meeste consumptieprodukten zoals voedsel, brandstof, enz. in Griekenland zelfs duurder zijn dan bij ons!

 

Temidden van deze onthutsende realiteit zetelt de onklopbare Griekse bureaucratie. Deze heeft absoluut geen duidelijke centrale sturing waardoor niemand de facto aanspreekbaar is over eender welke regelgeving, laat staan daarvoor enige verantwoordelijkheid draagt. Corruptie en cliëntelisme zitten sinds decennia ingebakken in het systeem. Een hoog percentage overheidsdienaren is bovendien incapabel en/of onbetrouwbaar. De Griekse overheid is dan ook nog eens stekeblind omdat de overheidsadministratie zélf een verschrikkelijke puinhoop is en niemand nog het bos door de bomen ziet. Gebrekkige administratie faciliteert corruptie en vice versa…

Bovendien is de stroperigheid van Vrouwe Justitia alombekend. Gerechtsprocedures bijvoorbeeld kunnen in Griekenland gemakkelijk 10 jaar duren en doorloopt, jawél, dezelfde platgetreden corrupte paden om te eindigen in niemandsland…

 

Beruchte superrijke Griekse rederijen spelen onder één hoedje met de overheid en parkeren lustig hun woekerwinsten in belastingparadijzen. De modale arme Griekse burger kijkt gelaten toe, zich verhullend in het al even beroemde Griekse nostalgische fatalisme (dat je zo goed herkent in hun folkloremuziek), hekelt openlijk het rotte systeem in onnoemelijk veel woorden en dito gesticuleringen maar doet tegelijkertijd er alles aan om er maar vooral niets aan te veranderen, geen persoonlijke verantwoordelijkheid te dragen maar wél zoveel mogelijk graantjes mee te pikken.

De gekende Griekse gespletenheid…

 

Het is juist dit volksschisma dat het kolonelsregime indertijd in de armen sloot, in de overtuiging dat enkele centrale (rechtse) figuren het rechte pad konden uitstippelen waardoor de volkskronkels zich vrijelijk een weg mochten banen in een werkelijkheid waar het begrip vrijheid en onlosmakelijk gekoppelde verantwoordelijkheid onbestaande was.

 

Geen wonder dat een (nogal extreem) linkse partij als Syriza begin dit jaar dan eindelijk de verkiezingen won.

De partij heeft als voordeel dat zij nog nooit écht de macht had. Daardoor zijn de nieuwe leider(s) (nog) niet gecorrumpeerd. Maar hoe oprecht de anticorruptieretoriek ook moge zijn: de omzetting van hun woorden in daden is een herculeswerk. Was Hercules (Herakles) zélf geen Griekse mythologische held?

 

DE DUISTERE BEWEEGREDENEN ACHTER DE SCHERMEN

 

De strijd om Griekenland los te maken van het Ottomaanse Rijk dateert van de jaren twintig van de negentiende eeuw en maakte in Europa veel solidariteit los. De dichter Lord Byron, die met zijn eigen brigade de onafhankelijkheidsbeweging versterkte, waarschuwde de Grieken dat ze door onderlinge verdeeldheid hun zelfstandigheid weer konden verspelen. En zo verging het. Maar ondanks bezetting, dictatuur der kolonels (en nu een economisch wurgregime), is de geest van verzet nooit gedoofd.

 

Coupleider Giorgios Papadopoulos bijvoorbeeld, ten tijde van het kolonelsregime, was een nazicollaborateur die na de oorlog door de CIA was gerekruteerd. Duizenden van linkse sympathieën verdachte Grieken werden gearresteerd en velen gemarteld. Honderdduizenden emigreerden.
Deze ervaring staat diep in het geheugen van de Grieken gegrift, ook van hen die het prima vonden dat er werd afgerekend met progressieve krachten.

Na de val van de kolonels (1974) richtte Griekenland zich op Europa, dat dankzij de betoonde solidariteit uit kleinere landen als Nederland en België veel goodwill genoot. In 2002 trad het toe tot de eurozone. Voor een relatief zwakke economie als de Griekse hield dit grote risico’s in, want de euro heeft geen mechanisme om overschotten en tekorten met elkaar in evenwicht te brengen.

 

Ierland is hierin vaak aangehaald als het succesverhaal van de EU-crisisstaten.

Dat stemt niet overeen met de realiteit, zo lezen we in de ‘Irish Times’.

‘De Trots van Europa’ is een uitgevonden verhaaltje dat de plaats wil innemen van de waarheden die het ontkent. Het is niet zomaar een verhaal op zichzelf. Die ‘Trots’ heeft een stoute broer: Griekenland.

Het behoort tot een specifiek genre in de fictie: het ethische sprookje.

Ierland is de ‘Trots van Europa’ omdat het het anti-Griekenland belichaamt. Ierland is goed omdat het meedoet met de grote verhalen van de crisis in de eurozone. Griekenland is slecht omdat het dat niet doet.

Het Griekse lidmaatschap van de eurozone was altijd al een sprookje – een verhaal dat iedereen wilde geloven omdat het zo beter uitkwam om het strategisch geopolitieke gat te vullen: de hete adem van Rusland, de verschroeiende Balkan en de oprukkende Afrikaanse gemoederen konden zo in bedwang worden gehouden.

Griekenland voldeed dus uiteraard nooit aan de criteria voor een mogelijk lidmaatschap.

Waarom het dan toch werd toegelaten?

 

Omdat het de boeken vervalste met hulp van de Amerikaanse zakenbank Goldman Sachs die die vervalsingen bedacht en dik betaald werd, én, in tweede orde, de Europese verantwoordelijken die dat mega-bedrog bewust lieten passeren. Corruptie met de grote ‘C’…

 

Onvoorstelbaar genoeg is er ook in het huidige debat niemand die het sprookje nog gelooft. Het IMF heeft al lang toegegeven dat zijn berekeningen over de economische effecten van besparingen volledig fout zijn.

Niet één analyst gelooft nog dat Griekenland zijn schulden ooit kan terugbetalen.

En toch moet het sprookje worden volgehouden: Griekenland moet zijn volk blijven straffen om de betalingen te doen voor onbetaalbare leningen.

In de omgekeerde wereld waarin we leven is Syriza – dat een einde wil aan deze waanzin – ‘een stelletje ongeregeld’, terwijl ‘de Troïka’ zich gedraagt alsof de fictie werkelijkheid is.

Alles – van de levens van gewone Grieken tot de basisbeginselen van de EU – moet worden geofferd op het altaar van het Europese sprookje.

 

De Griekse crisis wrijft zout in Europese wonden: overheden leenden meer dan gezond was, investeerden te weinig – ze consumeerden dat het een lieve lust was – en ze kregen dat geld nog ook. Bankiers waren extreem laks tegenover hen. Maar de banken bestraffen is niet zo evident. Ze zijn immers even cruciaal voor elke moderne maatschappij als een hart. Zonder dat is er geen sprake van zuurstof in het lichaam.

In heel de Europese Unie groeiden de schulden de voorbije decennia snel; die werden echter vooral veroorzaakt door meer openbare consumptie (mede door de subsidies aan bedrijven en de uitkeringen), maar de openbare investeringen bleven zwak. In Griekenland was dat fenomeen echter nog meer uitgesproken: de openbare schulden groeiden er dubbel zo snel, aangejaagd door openbare consumptie. Grote banken leenden dat geld zonder rekening te houden met die buitensporige consumptie en het relatieve tekort aan investeringen.

 

Na het uitbarsten van de financiële wereldcrisis van 2008 viel het vertrouwen in de Griekse overheid plots helemaal weg. Rentes op haar leningen schoten door het dak. De Troïka telde meer dan honderd miljard neer om de weggeslagen dijken te dichten. Ze lieten echter na om alle andere, zwaar verzwakte dijken te versterken.

Het land bleef corrupt en bleef zitten met ondermaatse openbare diensten.

Heel deze crisis bevestigt de kritiek van veel waarnemers op de zware ontwerpfouten van de europese instellingen: die bieden de leden wel veel financiële voordelen, maar ze voorzien geen evenredige discipline op de openbare financiën. Er bestaan ook geen adequate sanctiemogelijkheden. Wat bestaat, is te slap, en erger nog; het treft vooral de economie zelf in plaats van de verantwoordelijke bestuurders achter de schermen die steeds buiten schot blijven…

 

Europa lijkt zijn bestaansreden vergeten als het de Grieken (ooit) uit de Eurozone en mogelijk zelfs uit de Europese Unie laat stappen. Het Europese model om een einde te maken aan (interne) oorlogen, fascisme en bezettingen was lange tijd succesvol. Eerst werkte dit systeem in Griekenland, later volgden Spanje, Portugal en heel Oost-Europa. Nu dreigt Griekenland echter de voorloper te worden van een Europese desintegratie.

Zoals Lord Patten, een voormalig Europees commissaris, ooit verklaarde: “Het succes van de Europese Unie wordt bewezen door het feit dat Europeanen tegenwoordig over visquota’s en budgetten ruziën in plaats van mekaar te vermoorden.”

 

Er moet aldus gevreesd worden dat dit ideaal verloren gaat. Griekenland is al een bewijs geworden dat het lidmaatschap van de Europese Unie geen garantie is op stabiliteit en welvaart.

 

DUITSE MORALISTISCHE VERZUCHTINGEN

 

Geen enkele economie kan zijn schulden aflossen als in een periode van depressie de overheid énkel gaat bezuinigen, met als gevolg lagere inkomens en hogere werkloosheid. Het is zoiets als de werklozen eerst hun schulden laten aflossen voordat je hen weer een baan met inkomen geeft.

 

Duitsland is uitgerekend het beste voorbeeld van een land dat, doorheen de geschiedenis, nooit zijn buitenlandse schulden heeft terugbetaald. Niet na de Eerste Wereldoorlog, en ook niet na de Tweede Wereldoorlog. Toch liet Duitsland andere landen betalen, zoals na de Frans-Pruisische oorlog van 1870, toen de Duitsers enorme herstelbetalingen van Frankrijk eiste en die ook kreeg. Tientallen jaren heeft de Franse staat onder die schuldenlast geleden.

Het duitse economische wonder (Wirtschaftswunder) is juist gebaseerd op het soort schuldkwijtschelding dat uitgerekend de Duitsers nu niet aan Griekenland willen toekennen.

 

Bovendien is er het feit dat de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog Griekenland systematisch vernield en geplunderd hebben. In verhouding vielen er in Griekenland bijvoorbeeld tien keer meer dodelijke slachtoffers dan in Groot-Brittannië. Bij de Griekse bevolking leeft het gevoel dat de Duitsers hun eigen verleden vergeten als ze zich zo streng tegen hun land opstellen.

De Syriza-regering heeft met haar eis tot schadevergoeding voor de Duitse bezetting deze geschiedenis er weer bij gehaald.

 

De geschiedenis van overheidsschulden zit vol ironie en volgt zelden de gedachte van orde en rechtvaardigheid.

 

De geschiedenis leert ons dat er in feite twee manieren zijn waarop een land zijn schulden kan aflossen. De eerste manier werd gedemonstreerd door het Britse Rijk in de 19de eeuw, na de dure oorlogen tegen Napoleon. Dat was de trage methode die nu aan Griekenland wordt opgedrongen. Het Britse Rijk betaalde zijn schulden door een strenge begrotingsdiscipline. Dat heeft gewerkt, zij het erg moeizaam én het heeft ook nog eens enorm lang geduurd. Meer dan 100 jaar lang gaven de Britten 2 tot 3 % van hun economie op om hun schulden af te betalen. Meer dan wat ze uitgaven aan onderwijs!

Dat hoefde toen niet te gebeuren, en hoeft ook vandaag in Griekenland niet te gebeuren.

De tweede manier gaat véél sneller (en is in wezen eerlijker en rechtvaardiger), en dat bewees Duitsland in de 20ste eeuw. Die handelswijze omvat drie componenten: inflatie, een speciale taks op privé-rijkdommen en schuldkwijtschelding. Een nieuwe start is dan geboren…

 

En zo zijn we, anno 2015, in Europa weggezakt in een conflict van het primitieve ‘wij versus zij’-type. Geheel in strijd met de principes van democratie, waarin mensen elkaar met open vizier tegemoet treden.

De balk in de ogen van de Troïka, zijnde, de angelsaksische ideeën over een vrije markt hebben, ook in de financiële wereld, die de wereldeconomie in een depressie hebben gestort. Diezelfde ideeën hebben de eurozone ertoe gebracht om te bezuinigen en liberale hervormingen in de economische structuur door te voeren in een periode van depressie. Met de bekende averechtse gevolgen. Zuid-Europa werd daardoor gestraft door de opinieleiders van de mondiale financiële markten met een hoge interestvoet, waarvan onder andere Noord-Europa heeft geprofiteerd in de vorm van zeer lage tot negatieve interestvoeten. Met Duitsland op kop!

En ‘now the South wants its money back’.
Vooral de Grieken hebben al veel leningen ‘afgelost’ via de betaling van hoge risicopremies.
Bovendien gaat ongeveer 90 % van de hulp aan Griekenland naar de westerse banken, want die moeten worden gered. Maar die banken zijn niet door de (modale) Grieken in problemen geraakt.

En dus zien diezelfde Grieken niets van dit geld!
Sinds een jaar of twee is het Duitse publiek op zijn beurt ervan overtuigd geraakt dat Duitsland ontsnapt is aan de ergste crisis omdat hun volk ijverig is en zo hard werkt; in tegenstelling tot die spilzuchtige zuiderlingen, die net als de lichtzinnige sprinkhaan uit het sprookje, geen enkele maatregel troffen voor als de financiële wind koud en guur zou worden.

Deze attitude gaat hand in hand met een soort moreel superioriteitsgevoel, waardoor ‘goede mensen’ de neiging krijgen de sprinkhanen van deze wereld te straffen – zelfs als ze ook zelf een beetje lijden onder zo’n straf. En het gaat gepaard met radicaal onbegrip over wat de eurozone bijeen hield en wat Duitsland vóór 2008 overschotten bezorgde: dat was de Wereldminotaurus, het neoliberale kapitalistische systeem met Wall Street als kern, wiens vraaggenererende capriolen het mogelijk maakte voor landen als Duitsland en Nederland om netto-exporteurs te blijven van kapitaal en consumptiegoederen, binnen én buiten de eurozone (terwijl ze een uit Amerika afkomstige vraag naar hun goederen importeerden vanuit de periferie van de eurozone).

 

Eén van de grote geheimen van de periode na 2008 is dat de dood van de Minotaurus een tegengesteld effect had op de totaalvraag in de ‘overschotlanden’ van de eurozone (Duitsland, Nederland, Oostenrijk en Finland), meer dan op de ‘tekortlanden’ (zoals Italië, Spanje, Ierland, Portugal en Griekenland). Want het plotselinge terugtrekken van kapitaal uit de ‘tekortlanden’ onthulde weliswaar hun insolvibiliteit, maar landen als Duitsland zagen hun ‘fundamenten’ zwaarder aangetast door de crisis van 2008. Dit feit, samen met de verschrikkelijke druk op de Duitse lonen, verklaart de diepere oorzaken van de animositeit in landen als Duitsland, die zo makkelijk omslaat in woede tegen Grieken en alles wat ruikt naar Mediterranen – emoties die dan ook van twee kanten gaan komen en zo het wiel der inter-Europese vijandelijkheden een nieuwe draai geven, xenofobie in de kaart spelen, zelfs nazisme (in landen als Griekenland, ongelooflijk!) en zo leiden tot een algemene bereidheid om alle schepen dan maar te verbranden.

 

Samenvattend: het recyclen van overschotten door de Minotaurus was een essentiële factor in het overeind houden van het gammele gebouw van de eurozone. Toen de Minotaurus verdween, moest de Europese gezamenlijke muntunie opnieuw ontworpen worden, of er zou een lange pijnlijke periode van desintegratie volgen. Omdat de ‘overschotlanden’ weigeren in te zien dat in de post-minotauruswereld, een of andere herschikking van overschotten nodig is (en dat hun eigen overschotten daarbij betrokken zullen raken), kijkt Europa nu naar een soort omgekeerde chemische reactie: De alchemist wilde van lood naar goud, maar de Europese alchemisten begonnen met goud – het integratieproject dat de trots van alle elites was – en zullen binnenkort eindigen met de institutionele variant van lood…
Zo is de Duitse arrogantie met haar moralistisch vingertje een forse stap terug op de ladder der beschaving.

 

Het is dus overduidelijk dat het financiële onvermogen van ‘Madrid en Rome’ niets van doen heeft met lichtzinnigheid (weet dat Spanje een lagere overheidsschuld had in 2008 dan Duitsland en dat Italië voortdurend kleinere begrotingstekorten heeft), en wel alles met de manier waarop de macro-economie van de eurozone voor de vraag naar haar handelsoverschotten voortdurend leunde op de ‘Wereldminotaurus’.

 

Toen de VS in 1971 niet meer aan zijn betalingsverplichtingen kon voldoen en de dollar loskoppelde van de gouddekking, bleek de rest van de wereld bereid de dollar als internationaal betaalmiddel te accepteren en de Amerikaanse tekorten te blijven financieren. Dit was het begin van ingewikkelde kaartenhuisjes van transacties op transacties, met grotendeels virtueel geld en met als gevolg onderlinge gespeculeerde verwevenheden waar zelfs een financieel expert met ervaring niet meer wijs uit raakte.
En toen dit kaartenhuisje ineenstortte in 2008, en het private geld van Wall Street verdween, kregen twee factoren Europa op de knieën. De eerste was de doodskus van de failliete banken en vervolgens de overheden die in gebreke raakten (te beginnen met Griekenland, vervolgens Ierland, Portugal en voortrollend naar Italië en Spanje). De tweede was het beeld van de Minotaurus die vastbesloten leek op wilskracht de eurozone uit te stappen, daarmee ieder alternatief rationeel plan ontkennend om de muntunie duurzaam te repareren.

De prangende vraag is dus: waarom zo’n verzet, vooral van Duitsland, tegen ieder idee dat de eurocrisis kan beëindigen? Het standaard antwoord is dat Duitsland niet wil betalen voor de schulden van de periferie en zich zal verzetten tegen alle federale stappen (zoals de bankunie of een fiscale unie) totdat het voldoende overtuigd is dat z’n partners zich verantwoordelijk – op z’n Duits degelijk – zullen gedragen. Dit valt natuurlijk goed bij noordelijke structureel denkende Europeanen, maar accordeert absoluut niet bij de volledig anders ingestelde zuidelijk voelende Europeanen en slaat zo de plank mis in zijn totaliteit want werkt zo polarisering in de hand.

 

Varoufakis noemde het ‘Bankroetocratie’. En dat is volgens hem evenzeer een Europees probleem als een Amerikaanse ‘uitvinding’. Maar de Amerikanen hoeven tenminste niet te zwoegen onder de ontwerpfouten van de eurozone. Stel je hun chagrijn eens voor als de inwoners van zwaar getroffen staten (bijvoorbeeld Nevada of Ohio) zich zorgen zouden moeten maken over de dodelijke omhelzing tussen de schulden van hun staat en de verliezen van de banken die er gevestigd zijn.

 

Die luxe heeft Griekenland niet. En de eurozone ook niet, want de euro is niet opgezet als alternatief voor de dollar, zoals velen denken, maar om de zwakkere economieën te dwingen zich aan te passen aan de Duitse exportmachine. Als dat tekorten opleverde, kon er worden geleend bij de banken, die de leningen verpakten in ‘financiële produkten’ om mee te speculeren – totdat (zoals reeds aangehaald) het kaartenhuis in 2008 instortte en de banken door de overheden moesten worden gered. Een algemeen bekend verhaal.

DE SINISTERE MAFFIA ACHTER DE MAFFIA

De Grieken hebben, zonder enige twijfel, grote fouten gemaakt. Maar de jongere generatie Grieken draagt niet de verantwoordelijkheid voor de fouten van hun ouders, net zo min als de jonge generaties Duitsers in de jaren 50 en 60. We moeten vooruit kijken. Europa is gebaseerd op schuldvergiffenis en investeringen in de toekomst. Niet op de gedachte van eindeloze boetedoening. Dat moeten we onthouden en zo leren respect hebben voor het anders zijn van de ander en beiden leren van elkaar…ipv elkaar de kop te willen inslaan!

 

Dat we echter zo ver nog niet zijn, getuige de volgende alinea’s.

 

Het is inderdaad onze eigen schuld dat we de door ons verkozen politici toelaten een systeem te onderhouden waarin banken en investeerders roekeloos en ongestraft kunnen speculeren om ons achteraf de rekening te laten betalen. Het is dan ook bijzonder ironisch, om niet te zeggen cynisch, dat Jeroen Dijsselbloem herverkozen is tot voorzitter van de Eurogroep, officieel niet meer dan een forum van dialoog en politieke coördinatie zonder concrete beslissingsbevoegdheden, wegens zijn puik leiderschap in de Griekse crisis. Dijsselbloem is sociaal-democraat en minister van Financiën van Nederland, waar via het beruchte systeem van brievenbusfirma’s miljoenen aan Grieks belastinggeld weggesluisd wordt naar belastingparadijzen. En wat te denken van Jean-Claude Juncker, voorzitter van de Europese Commissie, en van 1995 tot 2013 premier van dat andere belastingparadijs Luxemburg. Hoe kun je zulke mensen serieus nemen als ze de belastingontduiking in Griekenland aan de kaak stellen die ze zélf faciliteren in eigen land? En laten we eerlijk zijn: in 2012 kon        De Standaard nog koppen: “Belastingen ontduiken, dé nationale sport”.

Voor alle duidelijkheid: het ging over België, niet over Griekenland.

Hypocriet was ook de furieuze frontale aanval van Guy Verhofstadt op Alexis Tsipras in het Europese Parlement. Verhofstadt haalde het bekende verwijt van het politiek cliëntelisme in Griekenland naar boven. Vreemd, want politiek cliëntelisme staat nochtans bekend als de Belgische ziekte, en niet als de Griekse.

In Europese kringen heet politiek cliëntelisme trouwens ’lobbyisme’.

Verhofstadt is overigens de vierde actiefste bijklusser in het Europese Parlement.

Waar lobbyisme al niet goed voor is…

 

Maar het kan nog erger en vooral…nog strategischer.

De dubbele bodem in de doos van Pandora.

 

In de Ionische Zee zouden maar liefst 22 miljard vaten aardolie te halen zijn en uit de noordelijker gelegen Egeïsche Zee 4 miljard vaten. De miljarden kubieke meters aardgas zouden zelfs bijna 1 biljoen € waard zijn.

De vermoedelijke voorraden in de zuidelijke wateren bij Griekenland zijn hier nog niet eens in meegerekend.

De Amerikaanse aardolie-expert David Hynes van de Tulane Universiteit in New Orleans denkt dan ook dat de Grieken de komende 25 jaar op zijn minst 250 miljard € zullen verdienen met de nieuw ontdekte olie- en gasvoorraden. Griekenland kan daarmee ruimschoots al zijn schulden afbetalen, zelfs al zou maar een klein deel van de voorraden worden geëxploiteerd.

Sommigen beweren dat de EU al héél lang van deze rijkdommen af weet en ze middels een verkapt Grieks faillissement wil ‘afpakken’, zodat de olie en gasvoorraden in handen komen van buitenlandse concerns. Anderen zeggen echter dat de Griekse regering doelbewust bankroet wil gaan en zo een complete schuldenkwijtschelding probeert af te dwingen, zodat het de toekomstige biljoeneninkomsten uit olie, gas en goud niet hoeft te gebruiken voor het afbetalen van de honderden miljarden die het land van de EU heeft gekregen.

Gezien het feit dat massale fraude en bedrog historisch gezien de Griekse volkssport nummer één is, lijkt de laatste verklaring wellicht de meest waarschijnlijke. Desondanks valt een combinatie van beide scenario’s zeker niet uit te sluiten, vooral niet als gekeken wordt naar hoe irrationeel het Griekse lidmaatschap van de eurozone tot stand kwam en hoe ontzettend veel moeite de EU nu doet om de Grieken binnenboord te houden.

 

Misschien is dát wel de catharsis van de échte Griekse tragedie die zich voor onze ogen voltrekt: de maskers zijn gevallen en de ware gezichten onthuld. De hebzucht van de oligarchen, wie ze ook zijn, kent geen grenzen en ontziet niets en vooral niemand.

 

De Grieken zélf zijn mensen zoals jij en ik, met dienen verstande dat wij hén de schuld geven en zij uiteindelijk zichzelf.

 

Laten we in deze ronkende volzin die Grieken vooral niet verwarren met ‘DE GRIEKEN’ EN ALLE ANDERE EGOTRIPPERS ACHTER EN VOOR DE SCHERMEN die écht verantwoordelijk zijn voor de crisis, mét medeweten en mét de medewerking van alle NIET-GRIEKEN die daar belang bij hadden en nog stééds hebben.

 

Tot het systeem ooit verandert, nét zoals het feodalistisch systeem indertijd werd vervangen door het kapitalistische en dit laatste al de barensweeën voorvoelt van het postkapitalisme waar een totaal ander denken en voelen zal triomferen. Maar dit is stof voor een…ander artikel

 

Paul Hanne 02/08/2015

 

Bronnen: oa Thomas Piketty, Luc Ryckaert, Gianis Varoufakis, Bruce Ackerman, Paul Mason…en veel verzameld materiaal via internet waar de herkomst niet steeds even duidelijk is…