Als je het Griekse nieuws volgt, dan lijkt er in de hele wereld geen nieuws te rapen. Er is maar 1 ding dat van tel is: de verkiezingen voor een nieuwe voorzitter bij oppositiepartij Nea Dimokratia. Veel heeft te maken met het feit dat de Griekse televisie- en radiozenders eigenlijk compleet failliet zijn en geen geld hebben om nieuws te maken en uit te zenden dat er echt toe doet. Geen enkele zender heeft een ploeg naar de eilanden gestuurd waar nu al maandenlang vluchtelingen aanspoelen. We moeten het doen met beelden van buitenlandse zenders of van bloggers. De zenders zijn niet te beroerd om die beelden in te pikken zonder bronvermelding. Vooral MEGA doet zoiets heel erg vaak.

Maar om politici te volgen, bijna dag en nacht, daar is nog net genoeg budget voor. Want veel kost dat niet: de journalisten gaan met een ploeg zo goed als permanent in het parlementsgebouw staan, of de politici komen naar de nieuwsstudio’s. Een relatie die beide partijen in stand houden, omdat ze er het gevoel door krijgen dat ze allebei iets bij te dragen hebben aan het Griekse sociale leven. En wellicht zorgt die overkill aan politieke nieuwsberichten voor een Grieks publiek dat bijna de hele tijd over politiek praat en voor een polarisering die er toe leidt dat sommigen bereid zijn om mekaars hersens in te slaan als ze politiek van mening verschillen.

Nu houden Grieken duidelijk wel van verkiezingen. Ze zijn dit jaar al 3 keer naar de stembus getrokken. Stemmen lijkt een nationaal vertier te zijn in een land waar democratie zwaar uitgehold is.

Maar goed: terug naar de verkiezingen bij Nea Dimokratia. Na de verkiezingsnederlaag in januari 2015 lag de partij in de touwen. Het duurde even voor ex-premier Samaras opstapte als voorzitter, en de leegte werd opgevuld door een oudgediende van de partij: Vangelis Meïmarakis. Die slaagde er niet in om de partij aan een overwinning te helpen bij de nieuwe verkiezingen van september 2015. Alexis Tsipras was zich bewust van de situatie bij zijn tegenstander en je kunt zeggen dat de tweede verkiezingsoverwinning van SYRIZA op een jaar tijd eigenlijk voor een groot deel te danken is aan het feit dat er geen echte oppositie meer is.

Een en ander heeft natuurlijk te maken met het feit dat Nea Dimokratia verder het zware bezuinigingsbeleid, opgelegd door Brussel en Berlijn, heeft opgelegd, wat tot heel wat ellende heeft geleid. Maar de partij heeft daar op de een of andere manier toch minder onder te lijden gehad dan PASOK, die andere traditioneel grote partij.

Het probleem bij Nea Dimokratia is dat er een extremistische vleugel werkzaam is die heel wat kiezers van de partij heeft vervreemd. Ik heb het hier al vaker geschreven. Voormalig partijvoorzitter Samaras heeft de partij in zeer rechtse wateren gestuurd en de hele LAOS-top aan boord gebracht. Daar zaten mensen tussen die de junta verheerlijkten, en die boeken verkochten waarin de Holocaust werd ontkend.

Toen een paar maanden geleden bekend werd wie er in de ring wilde stappen om voorzitter van Nea Dimokratia te stappen, bleek dat 2 kandidaten uit die extreem-rechtse vleugel kwamen: ex-minister Adonis Georgiadis, een populist zonder weerga, die een voltijdse baan heeft als TV-personaliteit. En Apostolos Tzitzikostas, die zichzelf als een zoon van een melkboer voordeed, maar gewoon een bedrijfsleider is die de sleutels van de melkfabriek van zijn vader heeft gekregen. De andere kandidaten waren: interim voorzitter Vangelis Meïmarakis die als een vertegenwoordiger van de Karamanlis-vleugel van de partij wordt gezien (Konstantinos Karamanlis was de stichter van de partij, niet te verwarren met zijn neef die premier was van 2004 tot 2009) en Kyriakos Mitsotakis, vertegenwoordiger van de Mitsotakis-clan.

In november werden de verkiezingen aangekondigd en heel Griekenland leek er klaar voor. Voor de stemming werd een computersysteem gebruikt dat was ontworpen door het bedrijf Info Solutions, een onbekend bedrijf met een site die permanent “under construction” is. Er wordt gezegd dat de directie van het bedrijf in de rechtervleugel van de partij zat. Na een uurtje bleek dat het systeem het niet deed. De hele verkiezing werd een farce: hoe kon je ernstig werk verwachten van een oppositiepartij die er niet eens in slaagde om haar eigen voorzittersverkiezingen te organiseren? Het fiasco zorgde voor nog meer interne strubbelingen, en er werd besloten om op 20 december nog maar eens de verkiezingen te houden. Dit keer zou het computersysteem worden geleverd door Vodafone.

Je kunt je bij dit circus gaan afvragen waar al het geld voor die verkiezingen vandaan komt. Nea Dimokratia heeft bijna 200 miljoen euro schulden bij de Griekse banken (hoewel een deel van die schulden naar een bad bank zijn gegaan waarvoor de belastingbetaler mag opdraaien). De partij kan de huur van haar luxueuze kantoren niet meer betalen en staat voor ruim 500.000 euro in het krijt bij de openbare elektriciteitsmaatschappij wegens achterstallige rekeningen.

Geen probleem: de kiezers redden de partij wel. Wie interesse had om een nieuwe voorzitter te kiezen, moest daarvoor 3 euro ophoesten. Het idee is niet nieuws: Georgos Papandreou wilde een paar jaar geleden ook al de basis van de partij laten kiezen wie de nieuwe leider zou worden. Zijn PASOK vroeg destijds 2 euro om te mogen stemmen. Afgelopen zondag zouden ongeveer 400.000 mensen hebben gestemd. Het juiste aantal is nog niet bekend. Hoewel een groot bedrijf als Vodafone verantwoordelijk is voor het verwerken van de resultaten, werd er zondagavond een voorlopig resultaat doorgestuurd naar het partijkantoor …. per fax. De definitieve uitslag wordt vandaag verwacht.

Let op: het stemmen is nog niet voorbij. De kiespret kan nog even verder gaan. Geeft de failliete media nog de indruk dat ze iets bij te dragen hebben. Er volgt een tweede ronde op 10 januari, waar de eerste twee het onder elkaar mogen uitvechten. Vertegenwoordigers van de extreem-rechtse vleugel hebben het niet gehaald (ik voorspel een nieuwe rechtse politieke partij in de loop van 2016, misschien net op tijd voor nieuwe parlementsverkiezingen). Blijven over: Vangelis Meïmarakis, zoon van een parlementslid, en Kyriakos Mitsotakis, zoon van een premier, broer van een ex-minister, zelf ex-minister. Nieuw bloed is het niet meteen. De oude politieke cultuur blijkt taai. Of er veel Grieken wakker liggen van wie uiteindelijk de nieuwe voorzitter wordt, betwijfel ik ten zeerste.