In een poging om de blog opnieuw leven in te blazen, ga ik een paar dingen posten die ik eigenlijk al maanden geleden had moeten schrijven. Maar door een bijzonder onregelmatige agenda is dat er niet van gekomen. De situatie is nog niet beter: tijdens de week wordt mijn agenda op het werk soms wel 3 keer door elkaar geschud, en de ik moet ook heel regelmatig weekends werken. Door al die drukte heb ik deze zomer slechts 1 week vakantie kunnen nemen, begin augustus.

Vroeger zou ik uitgebreid beschreven hebben hoe die vakantie er uit zag. Nu zullen we het moeten doen met een korte vermelding, meer dan 2 maanden later. De titel van dit stuk geeft al meteen aan waar we dit jaar zijn geweest: op het piepkleine eilandje Elafonissos. Niet te verwarren met het strand Elafonissi op Kreta. Elafonissos ligt onder Vatika, de oostelijke tip van de Peloponnesos, niet ver van de havenstad Neapoli, van waaruit je een ferry kunt nemen naar Kythira.

Ik had al van veel mensen gehoord dat Elafonissos nog redelijk ongerept was en vooral bijzonder mooi was. Met de auto is het niet eens zo heel ver van Piraeus: ongeveer 4 uur rijden. Je neemt de tolweg tot in Sparta en vanaf dan gaan het via kleine wegen tot in Punta, de haven waar je een pantoffelboot op moet die je op 10 minuten naar Elafonissos brengt.

In Punta zelf zie je al wat voor natuur je kan verwachten aan de overkant: grote zandstranden met een turquoise zee. Ideaal voor een week om eindelijk eens op adem te komen, want dat was al 2 jaar geleden. Het was eind juli en we konden meteen de boot op. Ga je 1 tot 2 weken later, dan kan het zijn dat je erg lang moet wachten voor je op de boot geraakt, want Elafonissos is in augustus een populaire bestemming. Voornamelijk bij de Grieken, maar ik hoorde toch ook heel veel Italiaans op het eilandje.

Elafonissos is eigenlijk enkel gekend voor 1 ding: het enorme zandstrand Simos, dat vanop satellietbeelden heel goed te zien is. Eigenlijk gaat het om 2 stranden, met in het midden een schiereiland: de kleine Simos en grote Simos. Als het waait, dan zit je hoe dan ook uit de wind op 1 van beide stranden.

Om aan het strand te raken, moet je door duinen zoals ik er in Griekenland nog nooit gezien heb. Er staan kleine ceders in het strand, je ziet de duinlelies overal bloeien, en er staat ook ongelofelijk veel thijm. En dan kom je op een strand van een paar kilometers lang. Een strand dat een paar jaar geleden op de lijst stond van het HRADF – Hellenic Republic Asset Development Fund, ondanks het feit dat het om Natura 2000 gebied gaat. U vindt hier de lijst terug, Simos staat op pagina 29. Niemand weet precies wat er met het strand gaat gebeuren, ook de plaatselijke bewoners niet. Er zijn een aantal zakenlieden die strandstoelen verhuren en drankjes verkopen, maar verder wordt het strand niet meteen uitgebaat. Toch is er rond Simos heel wat bedrijvigheid en er wordt gebouwd. Tot in de jaren 80 was het eilandje ongerept, en er was zelfs nauwelijks elektriciteit. Simos was enkel bereikbaar met een vissersbootje, want er waren geen wegen op Elafonissos, zo vertelde me een buurtbewoonster. En vanaf augustus meren de jachts aan, voornamelijk op kleine Simos.

Een paar jaar geleden lag daar ook het jacht van de Belgische koninklijke familie, zo vertelde tavernahoudster Voula me, terwijl ze me trots de foto laat zien waarop de naast voormalig koning Albert staat. Het strand kleine Simos is me verder ook bijgebleven omdat een of andere rijke Griek zonder enige toestemming was beginnen bouwen op een heuvelflank naast het strand. Jaren geleden had de televisiezender SKAI, die toen nog kwaliteit bracht, het er al over gehad. Anno 2016 zie je nog steeds een lelijk vierkant met de fundamenten van het illegale bouwwerk.

Er is weinig te doen op Elafonissos. Je kunt er wel uitstekend in zee zwemmen, en ik heb zelden meer helder water gezien. Je kunt terecht op 2 stranden: Simos, zoals gezegd, maar het andere zandstrand, Panagitsa, is zeker even mooi. Alleen is de kans groot dat je daar meer last hebt van de wind.

In het haventje van het eiland heb je ruwweg een 10-20 taverna’s en eetgelegenheden. De tafeltjes staan naast de vissersbootjes, die er niet ter versiering liggen, zoals je wel eens ziet op Cycladeneilanden. De bewoners van Elafonissos zijn voornamelijk vissers en ze zitten voortdurend op zee. Het eilandje ligt vlak bij de kaap Malea, waar een stevige stroming staat en die zorgt voor flink wat visrijk gebied. Niet enkel vis: de toonbanken van de taverna’s liggen eveneens vol kreeften. Het eiland is een paradijs voor de liefhebbers (waartoe ik mezelf reken). Als je langs de terrasjes loopt, hoor je overal het gekraak van kreeftenskeletten.

Valt er verder nog wat te doen op het eilandje? Niet meteen. Tussen Elafonissos en de tip van de Peloponnesos ligt de verzonken stad Pavlopetri, die pas recent is ontdekt. Vroeger hing Elafonissos aan de Peloponnesos, maar door een zware aardbeving is het een eilandje geworden. Je merkt eigenlijk niets van Pavlopetri en je kunt er ook niet meteen naartoe. Archeologen proberen nu te vermijden dat jachts hun ankers gooien waar de fundamenten liggen van de stad die 5000 jaar oud zou zijn. Maar je kan dus niets bezoeken, tenzij je kunt duiken.

Verdict? Elafonissos is perfect voor een paar dagen, als je echt niets wil doen en behoeft hebt aan rust. Die vind je er buiten augustus zonder problemen.

	Â
Â	Â
Â

Hebben we dan de hele tijd op een strand gezeten? Dat niet. Je kunt een paar uitstappen maken als je over een auto beschikt. Op iets meer dan een uurtje rijden, ligt de rots Monemvasia. Jarenlang wilde ik al naar de geboorteplaats van de dichter Yiannis Ritsos toe, en nu ik er zo dicht bij was, kon ik de kans niet laten liggen.

Monemvasia is een speciale plaats: langs een normale, weliswaar steile, kustlijn steekt daar opeens een enorme rots uit, waar je enkel op geraakt via een brug. Monemvassia is eigenlijk een fort, dat jaren lang wist stand te houden tegen allerlei invallen. De geschiedenis van Monemvasia kunt u wellicht elders lezen. Toen wij er aan kwamen, begin augustus, was het er bijzonder druk. Er lag een cruiseschip aangemeerd voor de rots, en in de smalle hobbelige straatjes stikte het van de toeristen. De oude stad is nog voor een groot deel onbewoond, maar het bewoonde deel bestaat uit winkeltjes met snuisterijen, coffee shops en peperdure hotels. Zwetende locals brengen de bagage van de bezoekers naar boven.

En verdomd, het is heet in Monemvasia. Ik werd bijna onwel van de hitte op de droge rots. Het zeebriesje bracht nauwelijks verkoeling. Lang hebben we het dan ook niet volgehouden. We zullen de rots zeker nog een keer bezoeken, maar dan liever in het najaar, wanneer de hitte voorbij is, want het was niet prettig.

Dan maar een andere uitstap, met een bestemming die wel wat verder van Elafonsissos ligt: de Diros grot in de Mani. Ook daar was ik niet eerder geweest. Het toeval wilde dat het water bijzonder hoog stond, toen we er aan kwamen, waardoor de tocht een stuk korter werd. Een besnorde corpulente man maande ons aan om met een zwemvest in een bootje te stappen, samen met een Duits gezin. Hij gaf een rondleiding uitsluitend in het Grieks, overduidelijk tegen zijn zin.

Ik had me laten vertellen dat de Diros grot een van de mooiste ter wereld zou zijn. Was het omdat het tochtje maar iets meer dan 20 minuten duurde, omdat de gids tegen zijn zin werkte, maar ik vind een bezoek aan de grotten van Han in België eigenlijk veel leerrijker en mooier. Maar de natuur rond de grot is natuurlijk verder wel erg mooi.

Voor de havenstad Gytheio, halverwege tussen ELafonissos en Areopolis, wist ons erg te bekoren. En een volgende vakantie gaat zeker richting Mani.

Monemvasia	Bij het buitenkomen van de Diros grot
Gytheio	Gytheio