Ik heb het gevoel dat de dag bij de meesten voorbij is gegaan, zonder dat er veel aandacht is aan besteed. Maar 17 oktober was de Internationale Dag voor de Strijd tegen Armoede. Eurostat gaf ons op die dag echter genoeg stof om even bij stil te blijven staan.

In 2015 liep meer dan 1 Griek op 3 het gevaar om terecht te komen in een toestand van armoede of sociale uitsluiting. Meer bepaald gaat het om 35,7% van de Grieken, ofwel om 3,8 miljoen mensen. In 2008 was dat nog 28,1 %. En dat terwijl de EU in 2015 terug op het niveau van 2008 kwam: 23,7% van de Europeanen leeft in armoede of sociale uitsluiting (118,8 miljoen inwoners).

Om duidelijk te zijn: Eurostat neemt een aantal criteria in beschouwing. Iemand is arm als

• hij een inkomen heeft dan onder het ijkpunt van de relatieve armoede ligt (zie een van mijn vorige blogposts om een en ander in een context te plaatsen). Tot nader orde is dat een inkomen dat onder de 60% van het gemiddelde nationale inkomen ligt,
• hij in een toestand van deprivatie leeft en zich geen basisproducten kan veroorloven of aan zijn minimale financiële verplichtingen kan voldoen,
• hij in een gezinssituatie waarin geen enkel lid nog een baan heeft.

Dat een groot aantal Grieken hun belastingen niet meer kunnen betalen, wordt duidelijk door de immer groter wordende betalingsachterstand die de meesten bij de fiscus hebben. We zitten ondertussen al aan meer dan 92 miljard euro. Een groot aantal (voormalig) zelfstandigen kunnen ook niet meer aan hun verplichtingen voldoen. Dat heeft voor een groot deel ook te maken met het feit dat de overheid de roerende voorheffing niet terugbetaalt. Overigens: Griekenland wacht nog steeds om 1.8 miljard euro van de schuldeisers. Dat is een deel van de eerste schijf van de derde noodlening en dat geld is bedoeld om net die belastingen terug te betalen aan de zelfstandigen. Velen onder hen wachten al meer dan een jaar op dat geld en zijn ondertussen financieel kopje onder gegaan.

Nog volgens Eurostat bevinden 21,4% van de Grieken zich in een situatie van absolute armoeden, 22,2% leven in een situatie van deprivatie en 16,8% komt uit een gezin waar niemand nog een baan heeft. De overeenkomstige cijfers voor de EU: 17,3% – 8,1% en 10,5%. Niet meteen cijfers om mee te pronken.

Er zijn landen waar het nog slechter gaat dan in Griekenland: in Bulgarije dreigt 41,3% van de inwoners in een situatie van armoede of sociale uitsluiting te komen, en in Roemenië ligt het percentage op 14%.

Als klap op de vuurpijl kwam afgelopen donderdag nog de mededeling van het Griekse ministerie van Tewerkstelling dat er in het systeem Erganis (computersysteem waarin alle werknemers zijn opgenomen) dat 126.956 mensen in Griekenland een (weliswaar deeltijdse baan) hebben waar ze bruto 100 euro per maand krijgen uitbetaald. 343.760 Grieken hebben een bruto salaris tussen de 100 en 400 euro. Flexibele banen, op aandringen van de schuldeisers. Dit is namelijk een gevolg van de structurele hervormingen die Griekenland moet uitvoeren. En dit is een systeem waar een aantal werkgevers dankbaar gebruik van maken. Dat zijn dus 470.716 mensen die niet geregistreerd staan als werkloos, maar die duidelijk de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen. In totaal hebben in Griekenland nog iets meer dan 3,6 miljoen mensen een baan.