Lezer Steven organiseerde in juni van dit jaar een Solidariteitswandelreis op Lesbos. Hij stuurde me het verslag dat hijzelf en zijn medereizigers opstelden van deze reis. Ik deel het verslag hier graag, want het sluit aan bij een aantal berichten die voordien al op deze blog zijn geschreven. Steven hoopt de 2 lokale projecten Lesvossolidarity en Mosaik een flinke steun in de rug te geven, en daarbij kan enige naambekendheid zeker al helpen.

Binnenkort zullen de NGO’s overigens moeten vertrekken uit Lesbos (althans zo luidt het officieel), en zullen de Griekse autoriteiten de boel overnemen. Misschien loopt het allemaal zo’n vaart niet, maar de hoop is wel dat Lesvossolidarity en Mosaik zullen blijven verder bestaan. Hieronder volgen de verslagen.

Steven

Sinds het sluiten van de Europese grenzen voor vluchtelingen en de Turkije-deal van maart 2016 zitten ongeveer 10.000 migranten vast op de Noord-Egeïsche eilanden (Lesbos, Chios, Samos). Zij wachten al vele maanden, soms al méér dan een jaar, op de afhandeling van hun asielprocedure in vaak mensonterende omstandigheden. En hun situatie lijkt er niet op te gaan verbeteren. Vanaf 1 augustus 2017 zullen de Griekse autoriteiten de boel gaan beredderen en worden de NGO’s die tot nog toe de belangen van de vluchtelingen behartigden, buiten spel gezet. Dit is aanleiding tot veel onrust onder de migranten en NGO’s.

Op het eiland Lesbos zitten momenteel zo’n 5000 mensen vast. In de maand juni van dit jaar waren er 940 nieuwe aankomsten. En nog eens 400 tijdens de eerste twee weken van juli. De situatie op het eiland is op veel vlakken slechter dan in 2015, toen Lesbos op een bepaald moment overspoeld werd met zo’n 5000 nieuwe aankomsten per dag (!). Het waren toen de bewoners van Lesbos die een ongeziene solidariteit ten toon spreidden alvorens NGO’s (en journalisten) in grote getalen toekwamen. Waar vroeger kon doorgereisd worden, zitten sinds 20 maart 2016 (Turkije-deal) mannen, vrouwen en kinderen die op de vlucht sloegen voor oorlog, vervolging of armoede in 2 overvolle kampen (Moria en Kara Tepe, nabij de hoofdstad Mytilini) te wachten op het verdict van een hogere instantie in verband met hun asielaanvraag. Die maandenlange onzekerheid eist zijn tol: zelfverminking, ernstige psychologische problemen, zelfmoordpogingen en hongerstakingen zijn aan de orde van de dag. Af en toe leidt de frustratie tot rellen. Vechtpartijen tussen bevolkingsgroepen onderling of tussen de kampbewoners en de politie. Mensen worden gedwongen om als beesten te overleven en de kampen zijn een jungle. Wie ooit nabij zo’n kamp is geweest, zal het beamen : het is de hel op aarde.

Omdat de negatieve berichtgeving over Lesbos er toe leidde dat het toerisme op het eiland haast volledig in elkaar stuikte, besloot touroperator Anders Reizen uit Diest, organisator van wandelreizen, een solidariteitswandelreis op poten te zetten. Lesbos heeft immers al jarenlang een plaatsje in hun programma; zowel jongeren- als gezins- als gewone wandelreizen vonden er in het verleden plaats. Een moedige keuze want de vluchtelingenkwestie is niet populair bij mensen, zeker niet als ze op vakantie gaan. Maar omdat de problematiek, samen met de klimaatopwarming, tot één van de meest prangende vraagstukken van onze tijd behoort, werd besloten de uitdaging aan te gaan in plaats van ze de rug toe te keren. De solidariteitsreis werd georganiseerd in samenwerking met Lesvossolidarity, een plaatselijke NGO die zich bekommert om de vluchtelingen en die zich ontfermt over de meest kwetsbaren onder hen, en die onder de naam Mosaik vormingsactiviteiten ontplooit die ook toegankelijk zijn voor de autochtone bevolking die door de Griekse economische crisis en het wegvallen van inkomsten uit het toerisme veel te lijden heeft. Het doel van de reis was tweeërlei: de plaatselijke bevolking een hart onder de riem steken en de vluchtelingenproblematiek terugbrengen tot een verhaal over mensen en mogelijkheden in plaats van een koude discussie over cijfers, aantallen en onmogelijkheden.

Hieronder het relaas van onze reis, onderschreven door het voltallige reisgezelschap : Magda, Karel, Martine, Johan, Anita, Ilse, Tine, Jeanne, Mathy, Rika, Andrée en Steven.

Karel

Onze vrienden vroegen: “Waar gaan jullie nu naartoe?” – “ Naar Lesbos.”- “Lesbos, is dat niet het eiland waar vluchtelingen aanspoelen?” – “Juist daarom, het is een solidariteitswandelreis.”
Enkele dagen later vroegen onze buren: “Gáán jullie nu naar Lesbos?” – “Ja, waarom?” – “Is dat niet het eiland waar net een aardbeving is geweest?”

We volgen het nieuws niet fanatiek en wisten van niets. Toch eens op het internet gekeken: er had inderdaad onlangs een aardbeving plaats gevonden, één dorpje verwoest, één dodelijk slachtoffer, verscheidene gewonden, gevreesd voor naschokken en de overheid heeft de noodtoestand afgekondigd.

Twee dagen voor de afreis zei ik tegen Martine, mijn vrouw die aan de PC zat: “We gaan een mailtje naar het reisagentschap sturen, zo van: onze pakken zijn gemaakt, hoe zit het daar na die aardbeving?” – “Kom eens”, wenkte zij. Een mailtje van Steven, de reisleider. Een wijziging in het programma: we zijn de avond van aankomst al uitgenodigd in het vluchtelingenkamp PIKPA. Ik heb mijn mailtje maar opgeborgen. De les van de reis zal zijn: niet afgaan op geruchten, zelf ervaren, wat je met eigen ogen ziet is niet altijd hetzelfde als wat je hoort in de media.

Dit blijkt al dadelijk als we in de vroege vooravond arriveren in het PIKPA-vluchtelingenkamp. We worden hartelijk verwelkomd door Efi, leidinggevend vrijwilligster en-duiveltje-doet-al. Een vertederende dreumes dartelt voor haar voeten en toont trots haar (pas gekregen?) roze met witte sandaaltjes. PIKPA was vroeger een vakantiekamp. De naam bleef behouden en het heeft nog altijd de vrolijke aanblik van een jeugdkamp: papieren lampionnetjes aan het afdak versierd met zonnetjes en sterretjes, kleurrijk met bloemen en hartjes beschilderde muren en kinderlijk gevormde schuimkopjes van golven op een helblauwe zee maskeren de tragedies die uit de woordenstroom van Efi tot leven komen.

In PIKPA zitten de meest kwetsbare groepen: gezinnen, alleenstaande vrouwen met kinderen, zwangere vrouwen, mensen met chronische ziekten, kankers in het laatste stadium, slachtoffers die onderweg letsels hebben opgelopen. Sommige vluchtelingen die zich bij de aanblik van de zee bedachten, werden door de mensensmokkelaars met geweld op de bootjes gedwongen en geslagen, want eens betaald moest men er vanaf. Anderen zijn familieleden kwijt geraakt en blijven op zoek. Een mama heeft onherstelbare schuldgevoelens omdat ze de overtocht gewaagd heeft en onderweg haar baby verloren heeft. Het medische team van vrijwilligers moet niet alleen de fysieke wonden verzorgen, maar ook de opgelopen trauma’s trachten te helen. Depressies, zelfmoordpogingen en zelfverminking komen veelvuldig voor. De hulpverleners trachten de paniekaanvallen ’s nachts te bestrijden zonder overdreven medicatie. Zelf moeten ze afstand houden: “keep distance”, maar soms is het ook voor hen te veel: “sometimes it’s too much”.

Efi geeft weinig oordelen. Ze focust op het zuiver menselijke: “the pure human”; én op het pragmatische: activiteiten worden georganiseerd om iedereen, voor zover mogelijk, te ontspannen. Meditatie, yoga en sportieve activiteiten om de zenuwen te kalmeren. Een Spaanse rescue groep van vrijwilligers kijkt ’s nachts uit naar bootjes en geeft overdag zwemles aan kinderen in de zee, die ze vóór hun vlucht naar Europa nog nooit hadden gezien en die hun na alle lotgevallen angst inboezemt. Er wordt voorzien in kleding en voedsel, maar men moedigt de bewoners aan om zelf in familieverband te koken. Degenen die gezond zijn en vaardigheden meebrachten helpen timmeren, herstellen, tuinieren. Zo wordt een kleine (tijdelijke) gemeenschap gecreëerd waarin men zich nuttig kan voelen en waarin elkaar helpen en verdraagzaamheid de regel is. De religieuze feesten (katholieke, protestantse, islamitische) worden door iedereen meegevierd en vermits er veel bevolkingsgroepen zijn, wordt er heel wat afgevierd.

Twee dagen later bezoeken we MOSAIK in het centrum van de hoofdstad Mytilini. Het is een soort vormingscentrum voor vluchtelingen. In de inkomhal hangt een papier: “Dear mosaik, you are the mother of refugees because you always care of everyone like a mother. Thank you so much. I always miss you, mosaik.”
Hier worden PC-lessen en taallessen gegeven in o.a. Engels, Frans, Farsi, Arabisch, Grieks. Er zijn 24 lessen per dag, 15 leerlingen per klas en er staan 800 mensen op een wachtlijst. Wie tweemaal niet opdaagt, moet plaats maken voor een ander. We zien een bibliotheek met boeken in het Engels en het Arabisch, een uitnodiging voor een discussiegroep. Aan de muren hangen tekeningen en gedichten, het ene droevig: “Nothing: Europe, would you be mine. Don’t ask how the wound hurts. Pain is pain.”, het andere bitter: “The EU is a virus. It enters the life of a refugee. Scans his future. Leaves him to deportation.”

In een atelier worden artisanale werkjes vervaardigd die men te koop aanbiedt om de inkomsten uit donaties aan te vullen. Een jongen uit Bangladesh en een vrouw uit Afghanistan stikken handtassen, pennenzakken, portefeuilles en dergelijke uit gerecupereerde zwemvesten en ander materiaal. Steven vertelde dat toen er op Lesbos duizenden vluchtelingen per dag aanspoelden, de stranden bezaaid waren met plastic rommel. Dit alles is nu opgeruimd, maar de reddingsvesten krijgen een tweede leven in de vorm van een hel fluo oranje gekleurde schoudertas, stevig en handig, met het stempel “Save passage Lesvos solidarity”, en ze kan tegen de regen.

De tomeloze inzet van de vrijwilligers in PIKPA en Mosaik vormen een hartverwarmend sprankeltje hoop in een complexe situatie. Het is een discussie tussen het hart en de rede en ik kan niet zegen wie gelijk heeft. Wat we wel kunnen doen is Lesbos steunen door er te blijven gaan. De inwoners waren genomineerd voor de Nobelprijs voor de vrede omwille van hun onthaal en hulp aan de vluchtelingen. Ze hebben hem niet gekregen. Daarenboven is door de negatieve berichtgeving het toerisme achteruit gegaan. Daarom had de solidariteitsreis ook een dubbel aspect: de mensen van Lesbos verdienen het niet om “gestraft” te worden voor hun steun aan de vluchtelingen. Zoals een Vlaamse toeriste in het hotel het uitdrukte: “Ze hebben die mensen geholpen, ik blijf komen, al voor de achttiende keer !”.

Rika

We trekken erop uit voor een eerste luswandeling in de omgeving van Skala Sikamineas; een schilderachtig havenplaatsje in het noordoosten van Lesbos. Het wordt een prachtige dag, warm en met hindernissen, maar onvergetelijk. Vorige winter sneeuwde het hier zo fel, dat verschillende bomen door het gewicht van de sneeuw gekraakt zijn en de wandelwegen versperren. Verschillende ervan kunnen door de sterke mannen van het gezelschap opzij geduwd worden, of we kruipen erover of eronder. Maar op een bepaald moment kunnen we echt niet meer verder; rechtsomkeer dus. De tocht is er niet minder mooi om!

De volgende dag staat er een wandeling langs noordelijke kustlijn van Lesbos op het programma. En een kustwandeling is geen “strandwandeling”, maar een pittig op- en afje door bosjes, langs rotsen en via “strade blanche”, zoals ze dat in Italie noemen. Het strand in Tsonia, waar we tegen de middag aankomen, is een roodbruin kiezelstrand. Geen drukte van toeristen, enkele gezellige tavernes langs het water. Een ideale plek om tot rust te komen, met voor je een spiegelgladde zee – enkele zwemmers, een snorkelaar en een bedelende aalscholver – en op de achtergrond Grieks mannengekeuvel en muziek. Van een oase gesproken…Tsonia is een ideale plek om even de frisse Middellandse zee in te duiken. Dat doet wel wat met een mens: kunnen genieten als vakantieganger van dat heerlijke water en tegelijk beseffen dat in diezelfde zee honderden mensen verdronken zijn, weggevlucht van miserie en geweld en op zoek naar een betere, veiligere toekomst.

Onze laatste verblijfplaats is het burchtstadje Molivos. Het is hier een stuk toeristischer dan wat we tot nu toe gewend zijn. Belgen, Duitsers, Nederlanders, Grieken van het vasteland, Aziaten,…Maar toch staat het toerisme hier nog niet op de helft van het peil van vóór 2015. Dat jaar werd Lesbos overspoeld door vluchtelingen en haalde het eiland haast dagelijks de internationale pers. We zoeken de rust op en maken een tocht doorheen het kale, vulkanische binnenland. We lopen over smalle paadjes tussen scherpe distelstruiken. Om 11 uur is het al 39 graden warm. Adembenemend mooi zijn de doorkijkjes naar de zee en de westkust van Turkije. We zien Petri en Petra liggen, een dorpje boven en een stadje beneden aan de kust. Het landschap wordt gekenmerkt door uitgedroogde riviertjes met nog bloeiende oleanders erlangs, olijfboomgaarden, geiten- en schapenhokken, paarden en ezels, de schoorstenen van werkloze olijfperserijen, bosjes ruige pijnbomen, en in de dorpjes die we passeren zien we altijd even vriendelijke mensengezichten. ’s Middags picknicken we in een godvergeten dorpje in de bergen. Hier zien we geen andere toeristen. Eén enkel cafeetje, keuvelende mannen en vrouwen, het gesjirp van krekels, melancholische achtergrondmuziek… Griekenland op zijn best! ‘s Avonds eten we bijzonder lekker in taverne ‘The Captain’s Table’, gelegen in het pittoreske haventje van Molivos. Deze zaak wordt gerund door Theo, de echtgenoot van de Australische Melinda Mc Rostie. Melinda was één van de eersten om de vluchtelingenhulp in Molivos te organiseren. Zij is de oprichtster van de Starfish Foundation.

Karel

We hebben genoten van de prachtige natuur, wandelend bergop bergaf over de verlaten ezelspaden van Skala Sikamineas naar het strand van Tsonia, van Tsonia naar het bergdorpje Kleio, van Kleio naar Skala, en nog veel meer, sommigen hebben gezwommen in het kristalheldere water van de Egeïsche zee, we hebben de imposante forten van Mytilini en Molivos bezocht, waar Byzantijnen, Genovezen, Ottomanen en Grieken zich toen ook al verweerden tegen indringers uit het oosten, we hebben genoten van de verfijnde cultuur van de oude Grieken en Romeinen in het archeologisch museum – de Romeinen bouwden er geen forten, ze lieten villa’s oprichten, maakten mozaïeken met godinnen, vogels en vissen en legden een waterleiding (aquaduct) aan -, we hebben geproefd van het lekkere eten, Griekse salade met feta en olijven, te veel om op te noemen, maar bovenal werden we overstelpt door de gulheid en de hartelijkheid van de mensen daar. Hun begroetingen zijn niet van de lucht. Als men hen schuchter “kalimera” toewenst (goedemorgen, goedendag), krijgt men het dubbel en overtuigend terug “Kalimera! Kalimera!” Alles begint met een goedendag en een glimlach, eerst tussen de Grieken, dan tussen de Grieken en de toeristen en dan tussen de toeristen onderling, die naar elkaar “hello” beginnen te roepen. Zo wordt een sfeer van samenhorigheid en verstandhouding geschapen.

Helderblauwe zee nabij Kagia	Smaragdhagedis
Kleurrijke, stekelige plantengroei

 

Martine

Op weg naar Skala Sikamineas zagen we boven op de rotsen vrijwilligers van een NGO met een verrekijker over de zee turen. Op de uitkijk om bootjes te zien aankomen. Langs de kust loopt een weg. Er lag een bootje van het ‘rescue-team’ aan een boei. Vlakbij is het door vrijwilligers opgerichte Light House kamp. Die ochtend waren er een 70-tal vluchtelingen aangekomen. Ze waren bezig hun spullen, die ondertussen gedroogd waren, op te vouwen. Aan de overkant zie je de Turkse kust liggen. De bootjes waarin de vluchtelingen de oversteek wagen, zijn klein en overvol. De nacht donker en de zee dreigend. Er is maar net genoeg benzine om de overtocht van ongeveer 8 kilometer te maken. Maar door de stroming kan men op volle zee al snel in moeilijkheden raken…dat moet verschrikkelijk zijn!

Het Lighthouse relief opvangkamp

Vluchtelingenbootje

 

Magda

Het is me opgevallen hoeveel sterke vrouwen we tijdens onze reis op Lesbos tegengekomen zijn. Melinda McRostie schoot in actie toen ze vanachter het fornuis van haar restaurant ‘The Captain’s Table’ overvolle rubberboten de haven van Molivos zag komen binnenvaren. Niets was gecoördineerd, geen opvang, geen enkele voorziening, er heerste een ongelooflijke chaos. ‘ The Captains Table’ functioneerde al vlug als draaischijf, het hoofdkwartier van de vluchtelingenopvang in Molivos. Gelukkig verschenen er al gauw jonge, fantastische vrijwilligers die haar hielpen een degelijke organisatie op poten te zetten. Samen met die vrijwilligers werd op de parking van een discotheek een doorgangskamp opgezet dat voedsel, water, onderdak en medische hulp verschafte. Maar het was ook een plaats waar mensen gewoon even konden bekomen van wat ze allemaal meegemaakt hadden. Er werd eveneens een pendeldienst ingericht om de vluchtelingen naar de hoofdstad Mytilini te brengen zodat ze niet de hele afstand door de hitte moesten lopen. Daarna zijn grote internationale hulporganisaties gekomen waarmee Melinda ging samenwerken en ze richtte haar eigen ‘Starfish Foundation’ op dat zich vooral over de niet begeleide minderjarigen in het Moria-kamp bekommert.

In Skala Sikamineas was er onze huisbazin Niki die ons behandelde als naaste familie. Ook al sprak ze geen woord Engels en wij geen woord Grieks. Ze bezorgde ons elke dag een kleine attentie en geen moeite was haar teveel. Niet evident want bij ons zou Niki wellicht in een bejaardentehuis zitten te verkommeren. Op Lesbos runt zij een eenvoudig, authentiek pension. In haar eentje want ze verloor haar man vier jaar geleden aan de gevolgen van kanker en haar 2 zonen wonen niet naast de deur maar in Athene en Rome.

En dan is er natuurlijk Efi Latsoudi. Zij is de bezielster en oprichtster van het PIKPA-kamp en Lesvossolidarity. Zij bood ondertussen al onderdak en steun aan duizenden van de meest kwetsbare vluchtelingen en bestrijdt nu met Mosaik de wanhoop en uitzichtloosheid van de mensen in de kampen van Moria en Kara Tepe. De situatie wordt steeds explosiever want het merendeel van de mensen daar hebben niets meer te verliezen. Een 10-tal jaren geleden begon haar verhaal als activiste tegen wil en dank. Efi wilde weten wat er met de vluchtelingen rondom haar gebeurde. Er stierven mensen zonder dat er iemand op de hoogte was. De autoriteiten en de politie volgden een erg harde lijn ten opzichte van vluchtelingen, maar er werd maar weinig over gesproken. Ze wilde meer weten over de situatie van de vluchtelingen in de straten en achter de muren van de detentiecentra. Het werd al snel duidelijk voor haar dat er één en ander gebeurde dat in strijd was met de ‘Rechten van de Mens’. Zij kon niet, zoals vele medeburgers, langs de zijlijn blijven staan en toekijken zodat de situatie nog erger zou worden. Op een gegeven moment sliepen er zoveel vluchtelingen in de straten van Lesbos en was de opvang zo slecht georganiseerd dat zij met een groepje lokale medestanders op zoek ging naar een geschikte plek om al die mensen een deftig onderkomen te geven zonder ze als gevangenen te behandelen.

Die plek werd PIKPA, een kampplaats die eigendom was van de stad en grotendeels in onbruik geraakt was als zomerkamp van een lokale jeugdorganisatie. De activisten moesten er hard voor knokken maar uiteindelijk kregen ze vanwege de uitzonderlijke noodsituatie van de autoriteiten de toestemming om er migranten naar toe te brengen. Die toestemming was tijdelijk en nog steeds woedt er een koude oorlog tussen de activisten en de autoriteiten om de plaats te behouden als oase waar de meest kwetsbare vluchtelingen kunnen ondergebracht worden om in min of meer ‘normale’ omstandigheden te kunnen leven tot er andere oplossingen gevonden worden. Het leven in het PIKPA-kamp is niet gemakkelijk, want iedereen draagt daar een zware last mee, psychologisch of medisch. Maar Efi en haar team doen hun uiterste best om de bewoners duidelijk te maken dat dit nu hun thuis is, al is het maar tijdelijk, en dat ze zelf ook initiatief dienen te nemen. Dat is het basisidee van PIKPA: een samenwerking tussen de vluchtelingen, de plaatselijke bevolking en de vrijwilligers van buitenaf om zo tot oplossingen te komen.’ Ondertussen kreeg Efi Latsoudi in2016, samen met een groep Griekse reddingswerkers op zee, de prestigieuze Nansen-prijs, voor ‘haar mededogen en de zorg die ze bood aan de meest kwetsbare migranten die op het eiland Lesbos aankwamen’. Die prijs wordt jaarlijks uitgereikt door het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties (UNHCR). Die prijs heeft Efi niet veranderd. Het heeft er wel voor gezorgd dat ze veel gevraagd wordt om in het buitenland lezingen te gaan geven en meer moet reizen dan haar lief is. Maar ze zet haar strijd onvermoeibaar voort, gesteund door een sterk team van vrijwilligers en medestanders.

Rika

In Mosaik doet Efi haar aangrijpend verhaal over de psychische moeilijkheden waarmee vluchtelingen worden geconfronteerd. “Stel je geen vragen waarom dat allemaal gebeurt”, zei ze. “IT HAPPENS!”, het gebeurt gewoon. Persoonlijk heeft mij dit het meest aangegrepen op deze reis. Waarom? Ondanks de uitzichtloze situatie, de tegenwerkingen, de vele ontmoedigingen die zowel vluchtelingen als hulpverleners ondervinden, toch niet opgeven en verder blijven gaan, wat er ook gebeurt. Dat getuigt voor mij van een onvermoede wijsheid en een treffende gemoedsrust, ondanks alles. En daarvoor moet je een heel groot hart hebben en een onvoorwaardelijk geloof in de kracht van mensen.

Karel

Het was in allerlei opzichten een schokkende reis. De confrontatie met de vluchtelingencrisis, en ook letterlijk met twee voelbare aardschokken, naschokken van de grote aardbeving die enkele dagen voór onze aankomst plaats vond. De eilandbewoners kijken er niet meer van op. Ze blijven gezapig koffie slurpen en ouzo drinken, sardientjes vangen en kaarsen branden voor een heilige of een aartsengel, ze blijven hun massa’s katten eten geven en olijven oogsten en heerlijke mezze serveren, maar bovenal blijven ze “kalimera” roepen, elke dag is een goede dag, ondanks alles.

Magda

Bovenal heeft deze reis bij mij vele vragen en bedenkingen opgeroepen. Vragen over de immense uitdagingen waar we allemaal voor staan. Bedenkingen over de grote solidariteit die er nodig is maar die zo weinig in aanbieding lijkt. Wat het moet betekenen om op de vlucht te zijn en afhankelijk te zijn van de gastvrijheid van onbekenden. Waarom onze Europese beleidsmakers hun afspraken niet nakomen. Vragen rond emigratie en integratie, rond mensenrechten die soms zomaar met de voeten getreden worden. Anderzijds is er ook de geruststelling dat ongelooflijk veel, nee ALLES mogelijk is als mensen zich inzetten voor elkaar wanneer er zich drama’s afspelen. Waar een wil is, is nog steeds een weg. We mogen de hoop niet verliezen!

 

MOSAIK support center for refugees and locals

www.lesvosmosaik.org
lesvosmosaik@gmail.com
+30 22510 54561

LESVOSSOLIDARITY (PIKPA)

www.lesvossolidarity.org
communicationspikpa@gmail.com
+30 6934727091