Ik neem aan dat velen onder u de documentaire van Ingeborg Beugel met de titel “Hotel Athene” gezien hebben (indien niet, dan moet u daar werk van maken – het is een essentieel tijdsdocument). Een van de afleveringen gaat over de openbare gezondheidszorg en hoe die is geraakt door de bezuinigingen van de voorbije jaren. U kan de aflevering, die is gefilmd in een hospitaal in Thessaloniki, hier nog eens terug bekijken.
Je wil liever niet ziek worden in Griekenland, en je wil liever niet in een openbaar hospitaal belanden, maar dat wil je eigenlijk nergens. Toch kan het ons allen overkomen.
En zo overkwam het mijn 79-jarige schoonmoeder. Die werd vorig weekend ‘s nachts draaierig waardoor ze in haar flatje op de grond viel en niet meer overeind raakte. En daar moet ze uren hebben gelegen, toen mijn schoonbroer haar vond. Ze kon nauwelijks op haar benen staan en kon nauwelijks praten. Het leek op een hersenbloeding, maar wij zijn natuurlijk geen dokters.
Mijn schoonbroer belde de ziekenwagen (voor diegenen die het nummer niet kennen: 166 – kan altijd van pas komen) en het duurde ongeveer anderhalf uur voor die ter plaatse kwam. Sneller ging niet want er zijn te weinig ziekenwagens. Er is namelijk geen geld om ze te repareren.
Dat gat wordt opgevuld door de Stavros Niarchos Foundation, een stichting van de – ondertussen overleden – steenrijke reder. De stichting betaalt geen belasting in Griekenland, maar schenkt wel geld voor allerlei sociale doelen, zoals voedselbedelingen in scholen. Overigens gaat de Stavros Niarchos Stichting 420 miljoen euro schenken om nieuwe ziekenhuizen te betalen en om materiaal te voorzien. Vreemd genoeg komt dit bericht op een moment dat er in Attica 3 ziekenhuizen gaan sluiten wegens personeelstekort (een rechtstreeks gevolg van de austeriteit). Hoe ga je dan nieuwe ziekenhuizen bouwen? De stichting heeft ook 58 ziekenwagens aan de Griekse staat geschonken. Als u een ziekenwagen ziet, is het goed mogelijk dat u het logo van de stichting al bemerkt hebt.
De ziekenwagen brengt je naar het ziekenhuis dat op dat moment van wacht is en spoedgevallen behandelt. Probleem van de Griekse gezondheidszorg is dat het ziekenhuis van wacht ook alle minder dringende gevallen te verwerken krijgt, die normaal gezien eerstelijnshulp nodig hebben waarvoor je eigenlijk niet naar een ziekenhuis zou hoeven (zoals u kon zien in de documentaire van Ingeborg). Daardoor zit de spoedafdeling van Griekse ziekenhuizen steeds vol. De ziekenwagen bracht mijn schoonmoeder naar het ziekenhuis van Voula, waar de situatie gelukkig redelijk onder controle was en waar alles kalm was. Mensen die met een ziekenwagen binnen worden gebracht, krijgen doorgaans voorrang op andere mensen die op eigen kracht naar het ziekenhuis zijn gekomen. Mijn schoonmoeder kreeg een dergelijke voorkeursbehandeling en onderging allerlei onderzoeken. Omdat het erg lang duurde voor de resultaten van de onderzoeken bekend waren, moest ze in observatie blijven in het ziekenhuis.
Alles gebeurde met een glimlach: je moet het personeel toch wel bewonderen hoe ze presteren in moeilijke omstandigheden. Overigens: ik heb geen tekorten gezien, en toen de broer van mijn schoonmoeder (je hebt in Griekenland meteen een hele familie mee) wat geld wilde toestoppen, werd dat beleefd geweigerd. Mijn schoonmoeder kwam in een kamer te liggen met verstokte rookster Ipapanti, die in de jaren 80 van Konstantinopel naar Athene verhuisde omdat het voor de Grieken te moeilijk werd in de stad en daardoor haar naai-atelier moest achterlaten. Het zou Griekenland niet zijn als je geen levensverhalen met elkaar uitwisselt.
Toen het verplegend personeel mijn schoonmoeder klaar maakte voor een moeilijke nacht, moesten mijn vrouw, haar oom en ik wachten in een zaal voor we weer de kamer in mochten. Wat ik in die kamer zag, was op zijn minst interessant.
Op het prikbord hing een papier (klik op de foto voor een grote afbeelding) met jobadvertenties voor dokters in het Midden Oosten (de foto en de tekst doet vermoeden dat het gaat om Saoedi-Arabië of misschien wel de Verenigde Arabische Emiraten. Loon: 20.000 US dollar per maand, niet belast. Dat is een schril contrast met de ruwweg 1.000 euro die dokters in de openbare sector in Griekenland verdienen. Hier stond de poort naar de brain drain op een kiertje.
De Griekse openbare hospitalen hebben iets Spartaans. Met een beetje geluk vind je een stoel wanneer je de zieke bezoekt. Maar verder is er niets in de kamer. Niet eens een televisie. En er is ook een tekort aan verplegend personeel (dokters zijn er voorlopig nog wel voldoende). Met als gevolg dat heel wat mensen in de kamer bij hun geliefde blijven voor het geval er iets gebeurt en er is geen verpleger of verpleegster in de buurt.
Slimme jongens hebben daar wat op gevonden, merkte ik in de wachtkamer. Daar lagen namelijk allerhande kleine businesskaartjes met diensten die je in een openbaar ziekenhuis niet hebt.
Zo kun je comfortabele stoelen huren om de nacht in de ziekenkamer door te brengen. En als je je verveelt en je kunt niet leven zonder een televisie, kun je zowaar een breedbeeld TV huren. Maar ook een privé verpleegster – een Griekse, zo staat er bij. Want heel wat mensen doen een beroep op buitenlandse vrouwen om de nacht in de ziekenkamers door te brengen. Zoals Ipapanti, die de hele nacht verzorgd werd door Natasha, een hoogopgeleide professor uit Georgië.
En voor mensen die zelf geen vervoer hebben en niet kunnen wachten op de openbare ziekenwagen, is er ook de mogelijkheid om een privé ziekenwagendienst te bestellen. Allemaal perfect mogelijk in het land dat door een aantal neoliberalen als de laatste Sovjetstaat wordt benoemd.
Overigens: met mijn schoonmoeder bleek alles in orde. Ze was gewoon verzwakt maar de reden was onduidelijk. Ze heeft hartstoornissen, waarvoor ze medicatie krijgt, en de dokters wisten te zeggen dat ze in prima gezondheid verkeert, maar dat de draaierigheid en het feit dat ze gevallen is, te wijten zijn aan de ouderdom.
Ik mag hier op Ikaria niet klagen. Zware operatie vorig jaar, acht dagen kamer voor mij alleen en mijn vrouw in het bed naast mij. Vriendelijke verpleging, dure medicamenten, perfecte verzorging. Het voordeel van een ziekenhuis dat eigenlijk te groot is voor een eiland als Ikaria.
Groot contrast met dat opportunistisch gedoe in stedelijke ziekenhuizen waarbij duidelijk steekpenningen over en weer gaan om oogjes dicht te knijpen. Behoorlijk deprimerend allemaal.
Zo als gewoonlijk een goede “reportage” van je Bruno. Ik ben er geweest (in Creta) en kan me daarom goed in de situatie verplaatsen.
Blij te lezen dat het met je schoonmoeder goed gaat.
Mijn ervaring met de Griekse gezondheidsdienst is ook niet om naar huis te schrijven. Een paar jaar geleden werd ik opgenomen in het ziekenhuis van Syros( want hier in Tinos is er alleen een dispensarium) na een scooter ongeluk.
1 week in een kamer met 8 personen , eigenlijk eentje voor 6, waarvan er ééntje niet kon stoppen met roken, ééntje niet kon stoppen met raki drinken, zelfs tot 5 minuten voor zijn operatie.
Gezien ik alleen leef en geen familie heb in Griekenland werd ik dan ook volledig aan mijn lot overgelaten. Gelukkig was er een jonge Syriër, die zijn vader kwam opzoeken, en die was zeer behulpzame. Dank zij hem kon ik rekenen op steun om mij bijvoorbeeld een paar flessen water te geven en wat fruit. Na drie dagen was er dan toch eindelijk een verpleegster die het aandurfde om iemand aan te spreken binnen haar personeel om me te helpen bij het wassen. Je moet weten, ik ben gevallen met de scooter, linkerelleboog verbrijzeld, met kapotte kledij vol bloed, de ziekenwagen ingeduwd, de boot op naar Syros en daar aangekomen in een operatiezaal waar nog 3 anderen lagen ben ik geopereerd. Plaatselijk verdoofd, dus ik heb alles gezien en gehoord. (En je wil dat echt niet weten) En na de operatie zo het bed ingeduwd, met vieze kleren en al. Na een week heb ik besloten om de kliniek te verlaten en me te laten verzorgen op Tinos door de huisarts. Uren kan dit verhaal duren maar ik bespaar jullie alle details. Nooit meer, dat hoop ik althans, want ik daar heb meegemaakt, dat gun je zelfs je eigen vijand niet.
Het is toch allemaal zeer verschillend van waar en wanneer je beroep moet doen op gezondheidszorg.. een 3-tal jaar geleden een zeer positieve ervaring gehad in een publiek gezondheidscentrum in Chalkidiki. Alhoewel het centrum zeer Spartaans aangekleed was en echt Oost-Europees aandeed was het onthaal , wachttijd en de behandeling door dokters uitstekend. En allemaal gratis.
Wow @Luk dit is echt geen prettig verhaal. Het leven op de eilanden mag er dan wel idyllisch uit zien, maar dat is het lang niet altijd. Het is duidelijk waarom de Grieken voortdurend elkaar een goede gezondheid wensen.
@ Bruno: Gelukkig zijn niet alle ervaringen op het eiland zo negatief. De meesten zijn zelfs zeer positief. Ik blijf hier graag wonen.
Niet leuk, Luc. Ik hoop dat alles in orde is gekomen met je elleboog. Het is zoals Bruno schrijft : het leven op de eilanden ziet er idyllisch uit maar dat is het zeker niet.
@Ann Vanmoerkerke die donkere periode is achteer de rug en dat laat ik ook zo. Met de elleboog is het niet helemaal meer goed gekomen, maar een grote hinder is het ook niet.
Gelukkig dat het achteraf meeviel met schoonmama! Je verhaal bracht mij terug naar mijn ziekenhuisopname in Samosstad, een jaar of 12 geleden. Wat een ervaring! Spartaans is er een eufemisme bij. Ik zag hoe de ene patiënt de andere verzorgde, omdat de verpleging dat niet deed. Oudere dames in bloemetjesnachtjapons die nog oudere patiënten te hulp schoten, onderwijl de stang met het infuus achter zich aanslepend. De bandeloze geroeste rolstoelen. De bloedvlekken op de bedkastjes en -gordijnen, waarvan ik me zelf voor mijn eigen geruststelling maar wijsmaakte dat het jodium was. Als gauw ontdekte ik dat mijn Grieks beter was dan het Engels van het ziekenhuispersoneel (wat veel zegt;-) dus alle conversatie ging in het Grieks, ook met de arts. Ondanks alles ben ik er keurig geopereerd, alle lof!
Zo fijn dat je schoonmoeder uiteindelijk gezond en wel bleek. Ziek worden in Griekenland lijkt me pure ‘horror’.
Nochtans heb ik een gelijkaardig ‘verhaal’ als Chris Jonckeere hierboven. Vorig jaar kreeg mijn kleindochtertje een allergische opstoot in Kreta (april), van de vroege Griekse zonnestralen; ze zit dan compleet onder de jeukende huiduitslag.
We zijn toen terechtgekomen in het ?????? ?????? ??????. Ok daar van een Spartaanse aankleding maar we werden onmiddellijk opgevangen en bij een arts gebracht, geen wachttijd dus. De ‘behandeling’ door de dokter uitstekend (bleek achteraf). En allemaal gratis. Ik zeg bleek achteraf want hij heeft het kind niet aangeraakt noch van dichtbij de huiduitslag bekeken, wat ons een beetje verwonderde. Maar, ze was snel genezen en bij navraag aan de huisarts eens terug thuis bleek dat de voorgeschreven medicatie uitstekend was maar wel enigszins zwaar voor een kind. We moesten het wel allemaal klaren met mijn klein mondje Grieks, want naast Italiaans sprak hij niets anders. Ik kon niet uitmaken of hij van oorsprong Italiaans was of er lang gewoond had. Maar voor ons uiteindelijk eind goed al goed.
oeps, Griekse letters worden ???? Het was dus het medisch centrum in Moires.
10-tal jaar geleden werd een gaste van hotel in vatera (lesbos) door personeel van hotel op het nippertje van de verdrinkingsdood gered.de dame had alle kleuren en was helemaal opgeblazen door het water. de enkele ziekenwagens op het eiland waren niet beschikbaar. de dame werd op een stoel gebonden en achterop een open camionette naar ziekenhuis in mitilini gereden en… zij is er doorgekomen ! met eigen ogen gezien !
Van mij een zeer positief verhaal… In 2015 7 hartstilstanden gehad op Corfu… Nadat ik stabiel genoeg was voor vlucht naar Athene, in Athene gedotterd, was ongeveer 8 uur nadat ik hospitaal in agios markos was binnen gekomen op Corfu (na meten bloeddruk en hartfilmpje kreeg ik direct spuit om hartstilstanden tegen te gaan, daarna met ambulance naar ziekenhuis van Corfu, daar pas op intensive care terwijl ik al sliep ondanks de stress 7 hartstilstanden gehad en dus 7 keer gereanimeerd met tussenpozen terwijl ik sliep en af en toe tussendoor wakker was met cardioloog aan mijn bed die mij vertelde hoe het op dat moment ging) Was dus allemaal heel snel gegaan… Ik ben blij dat ik in Griekenland was toen me dat overkomen is. Geloof niet dat ik nog geleefd had als ik in Nederland geweest was… Artsen zijn uitermate professioneel, kunnen in het Engels redelijk goed alles uitleggen… Medicatie is veel beter dan in Nederland, apparatuur tijdens dotteren was volgens mij heel modern, ik kon zelfs meekijken op scherm! Je moet er alleen wel rekening mee houden dat verpleging niet verzorgers zijn, dat gebouwen oud kunnen zijn evenals het meubilair… Bed was waardeloos en geen douche die warm water had en verzorging is niet inbegrepen… Echter kreeg ik wel eten, 3 keer daags! En verpleging zorgde er wel voor dat ik me kon schoonmaken met doekjes en toen er nog niemand in ziekenhuis was om spullen te brengen verzorgde de verpleging ook dat ik water had!! (volgens mij behoort dat in Griekenland niet tot taak van verpleging) en datgene wat het allerbelangrijkste is voor je gezondheid was perfect in mijn ogen!! (GOEDE SPECIALISTEN/DOKTOREN, GOED APPARATUUR EN GOEDE Medicatie en hele adequate en in mijn ogen hele snelle reactie van het personeel) (herstellen van ziekte of operaties is toch altijd beter thuis, waar je je op je gemak voelt, en dat was voor mij al vrij vlot naar mijn idee, volgens mij twee dagen nadat ik zelfstandig naar het toilet mocht.)
IK DENK ECHT DAT IK NOG LEEF OMDAT IK IN GRIEKENLAND WAS!!!
Ik ook.
Gedotterd en later en later is er een maagoperatie uitgevoerd i.v.m maagkanker.
In Nederland was ik zeker overleden.Ne een lichte klacht over pijn in de borst werd ik grondig onderzocht voor verschillende aandoeningen.Zo is ook de maagkanker opgespoord en binnen 3 weken geopereerd.