Links in Griekenland is een brede fractie, met heel veel kleine snipperpartijtjes. De grootste linkse partij is de KKE (spreek uit “kappa kappa epsilon” of ook wel “koukouwee”): de Communistische Partij van Griekenland. KKE is de oudste politieke partij van het land, en heeft weinig gemeen met het communisme zoals dat in Europa gekend is, maar meer met de Russische strekking (hun site is ook te raadplegen in het Russisch!). Tijdens de 2de wereldoorlog controleerden de communistische guerillas, ELAS,  grote delen van Griekenland. Toen na WOII een regering werd gevormd, zonder de communisten, eiste die dat ELAS haar wapens zou afgeven. Dat gebeurde niet, er kwamen schermutselingen (ik stel het nu even heel kort en eenvoudig voor) en de meningsverschillen mondden uit in een regelrechte burgeroorlog. Na de burgeroorlog werd KKE buiten de wet gesteld en bleef dat ook tot Konstantinos Karamanlis in 1974 de democratie herstelde na de val van de junta. Sindsdien kan de partij rekenen op een stabiel aantal stemmen (tussen de 5 en 6%).
In 1989 verenigden een aantal linkse partijen zich samen met de communisten en vormden de Coalitie van Links en van Vooruitgang. De coalitie kreeg 13,1% van de stemmen in de verkiezingen van 1989 en vormde toen een ongemakkelijke regeringscoalitie met Nea Dimokratia. Die regering werd geleid door Konstantinos Mitsotakis, een naam die u misschien nog wel bekend in de oren klinkt. Deze regering zong het nog geen 3 jaar uit en de Coalitie van Links en van Vooruitgang viel uit elkaar.

KKE is de enige Griekse partij die wordt geleid door een vrouw: Aleka Papariga. Mevrouw Papariga volgt een harde lijn, je zou zelfs kunnen zeggen dat ze een stalinistische koers vaart. Haar discours klinkt volledig uit de tijd. Je waant je in de jaren 50 wanneer ze het heeft over de strijd van de werkende klasse en de macht van het kapitalisme.
KKE ronselt haar leden en kiezers bij de basis: de partij heeft een sterke vakbond en is uitdrukkelijk aanwezig in de universiteiten.

KKE zetelt in het parlement, maar heeft niet echt een volledig programma: het is veeleer een samenraapsel van holle communistische slogans. De partij kan rekenen op stemmen van studenten, jongeren en artiesten. De bedoeling is om het tweepartijenstelsel te breken. Een stem voor de communisten is dus niet bedoeld als constructief, maar wel om het systeem te veranderen.
Papariga heeft al aangegeven dat een coalitie met een andere partij ondenkbaar is. Het maakt alleen maar duidelijk dat de partij absoluut geen zin heeft om te regeren: ze houdt zich liever bezig met het debiteren van slogans. Ook een bundeling van linkse krachten ziet Papariga niet zitten.

Het zou best wel eens kunnen dat KKE meer dan 5 of 6% van de stemmen zal krijgen. Vele mensen willen inderdaad het tweepartijenstelsel breken, en denken dat dit niet zal lukken door op kleine partijen te stemmen die misschien de kiesdrempel niet gaan halen. KKE mag dus zondag rekenen op proteststemmen.