U heeft de beelden afgelopen week wellicht gezien: de Griekse politie was er in geslaagd om 2 kunstwerken terug te vinden van de 3 die in 2012 uit de Nationale Galerij waren gestolen. De dief bleek een 49-jarige schilder (geen kunstschilder, een gewone schilder) te zijn die beweerde dat hij van kunst hield.

Hij heeft een hele verklaring afgelegd hoe hij de werken gestolen had, maar daar wil ik het niet over hebben. Misschien wel interessant om te vermelden, dat hij beweerde dat er door de besparingen die aan Griekenland waren opgelegd, minder bewakers in de Nationale Galerij aanwezig waren. Hij kon twee schilderijen bij wijze van spreken gewoon van de haak halen. Het ging om een portret van Picasso van zijn muze Dora Maar, en om een werk van Piet Mondriaan, Stammer Windmolen.

Er zou een triomfantelijke persconferentie worden gehouden, waarbij de schilderijen van Picasso en Mondriaan zouden worden getoond aan het publiek. De werken werden op een randje van een bureau gezet op het hoofdkantoor van de politie. Niet echt een plaats waar je een kostbaar kunstwerk wil tonen. En het onvermijdelijke gebeurde: het schilderij van Picasso schoof onderuit en viel op de grond.

Alsof dit amateurisme niet volstond, werd het werk opgeraapt door de raadgever van de minister van Openbare Orde ( u ziet hem op de foto boven dit stuk), en snel weer op zijn plaats gezet. Let op: zonder handschoenen. Het schilderij had 9,5 jaar verpakt gelegen in een gracht in Keratea, en nu werd het op deze manier behandeld.

Het wordt nog belachelijker: de foto van de twee schilderijen werden gepost op het officiële twitter account van het ministerie van Cultuur. Bemerk het vingertje links onder het schilderij van Picasso (ik heb er een rood pijltje bij gezet), dat er moet voor zorgen dat het doek niet weer op de grond valt (ik zet er een foto met de bredere context onder).

De reacties op sociale media bleven niet uit, en sommige bedrijven deden echt aan trollen.

Minister van Cultuur Lina Mendoni reageerde in een interview op televisie als volgt “laten we hier niet ellendig over doen”, luidde het. “Laten we het er over eens zijn dat de Griekse politie een groot succes heeft geboekt.”

Het gaat hier misschien niet over het bekendste werk van Picasso, en er is ook nooit een schatting geweest hoeveel het waard was, want het was een schenking van de schilder aan de Griekse staat, voor zijn weerstand tegen het fascisme (een opschrift aan de achterkant van het werk maakt dat duidelijk).

Van een minister van Cultuur zou je mijns inziens toch iets anders mogen verwachten. Maar deze mevrouw Mendoni is niet bepaald uit hetzelfde hout gesneden als haar meest illustere voorgangster Melina Mercouri.

En Mendoni is niet onbesproken. Er zijn het afgelopen jaar een aantal dingen gebeurd waarbij vele mensen zich vragen stellen.

Ten eerste, en misschien wel het meeste belangrijke: onder haar bewind is er een breed pad van cement aangelegd op de Akropolis. U herinnert zich nog mijn post van een paar maanden geleden. Bedoeling was om de Heilige Rots toegankelijk te maken voor mensen met lichamelijke hinder, maar tegelijk laten de cementen paden toe dat er meer mensen de Akropolis tegelijk kunnen bezoeken . De kwestie heeft zijn voor- en tegenstanders, zoals uit dit artikel blijkt.

De kwestie heeft de minister een bijnaam opgeleverd: Tsiomendoni (van het Griekse woord voor cement – tsimento, en haar naam Mendoni).

Ten tweede zijn er de archeologische vondsten bij de werkzaamheden voor de metro in Thessaloniki. Bij de halte Venizelou zijn belangrijke vondsten uit de laat-antieke en de Byzantijnse periode gedaan. Er is een oude weg gevonden waar de karsporen nog in staan, en resten van gebouwen die wijzen op een sort van marktplaats. Sommigen spreken van een vondst die wat aan Pompeï zou doen denken.

De beslissing van de Griekse regering, en met haar dus ook minister van Cultuur Mendoni, is dat de archeologische resten moeten verdwijnen zodat de metro kan worden aangelegd.  Een aantal culturele organisaties waren naar de rechter getrokken, maar de onmanteling van de vondsten mag uiteindelijk door gaan. Zelfs een open protestbrief van internationaal gerenommeerde geschiedkundigen en archeologen mag daaraan niets verhelpen.

Minister van Openbaar Vervoer Kostas Karamanlis gaf eerder deze week aan dat hij geen enkel Pompeï had gezien. Het zal wellicht allemaal wel wat te veel gaan kosten om rekening te houden met de archeologische resten.We hebben tenslotte te maken met een regering die vooral een gezonde budgettering wil.

Een derde voorval waar Mendoni kritiek kreeg te verwerken, was de brand vorig jaar in augustus op de archeologische site van Mycene. De reactie van Mendoni was toen dat er enkel wat droog gras vuur had gevat en dat het allemaal zo erg niet was. Er was inderdaad geen schade aan de site zelf, en het museum bleef ook ongeschonden. Maar de zwartgeblakerde muren van de site gaven in ieder geval geen mooi beeld. En het bleek dat er eigenlijk ook geen plan was om brand te voorkomen. Dat Mendoni de schade minimaliseerde, viel bij velen niet in goede aarde.

Het laatste wapenfeit van de minister van Cultuur is dat ze de werking van het Kamerorkest (Kamerata) van de Muziekvrienden heeft opgeschort. Kamerata kon rekenen op heel wat belangstelling in het buitenland, en eerder dit jaar mochten ze ook nog eens komen opdraven in de Megaro Mousikis, maar de leden waren al een paar maanden niet meer uitbetaald. En nu bleek dat Mendoni de Raad van Bestuur van het orkest wandelen heeft gestuurd via een amendement op een wet die over iets totaal anders ging (een bekende truuk in het gamma van de Griekse politici).

Ik moet weer even terug denken aan Melina Mercouri, die hartstochtelijk pleitte voor de terugkeer van de Parthenonfriezen naar Athene. Het nieuwe (nu ja, zo nieuw is het intussen ook niet meer) Akropolismuseum zou een doorslaggevend argument moeten zijn geweest om de internationale gemeenschap (en hopelijk ook het British Museum) er van te overtuigen dat Griekenland de plaats en de kennis heeft om de friezen tentoon te stellen zoals het hoort.

Met de kapriolen van hierboven is die argumentatie in ieder geval moeilijker vol te houden.