Het is algemeen geweten dat de Oude Grieken een goed begrip van akoestiek hadden. Velen onder u hebben al wel gehoord van het voorbeeld dat je een muntje kunt horen vallen op de hoogte rijen van een oud amfitheater. Het beste voorbeeld van deze akoestiek bevindt zich in Epidavros (Epidaurus). Men dacht altijd dat de wind de klank over de 55 rijen blies, maar dat schijnt echter niet het geval te zijn. 2 onderzoekers van het Georgia Institue of Technology in Atlanta, hebben namelijk ontdekt dat de marmeren zitjes zo zijn gebouwd dat ze lage frequentie-tonen van een fluisterend publiek en het ruisen van de wind wegfilterden en zo het geluid van de stemmen van de acteurs verder konden dragen.
De 2 onderzoekers in kwestie zijn zowaar Belgen: Nico Declercq en Cindy Dekeyser.

Het onderzoek ging er van uit dat het geluid in Epidavros wordt beinvloed door de seizoenen. Zo kwam men tot de vaststelling dat frequenties onder de 530 Hz werden weggefilterd, en hoge frequenties werden weerkaatst door het patroon van de 55 rijen van zitjes. Nu blijkt die 530 Hz de bovenste limiet van het geluid van wind te zijn. Vele aspecten dragen bij tot de uitzonderlijke akoestiek: de helling van de zitjes en het bouwmateriaal, maar Declercq heeft ontdekt dat vooral de afmetingen van de banken de frequentie van de geluidsgolven bepaalt. De Belgische onderzoeker gelooft dat de Grieken zich bewust waren van het feit dat de structuur het geluid bepaalde. Ze wisten dat geluid een goldpatroon vertoont (wie was het ook alweer, die dat ontdekte door steentjes in een vijver te gooien?), en het is best mogelijk dat ze daarom wisten welke afmetingen ze aan de banken moesten geven en wat de afstand tussen de verschillende rijen moest zijn. Een behoorlijk staaltje van fysica. En wat het nog sterker maakt: wanneer het theater gevuld is met mensen, vormen ook zij diezelfde structuur die aan de banken is gegeven, zodat de akoestiek niet wezenlijk wordt beinvloed. Toch waren ze zich er blijkbaar niet 100% van bewust, want het ontwerp van Epidavros werd niet verder gebruikt. Het is natuurlijk allemaal een stuk ingewikkelder dan wat ik hier schrijf, daarom dat ik beter verwijs naar 2 artikels: hier en hier.