De OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling) ministers zitten vandaag rond de tafel in Lagonissi, niet ver van mijn favoriete strandje. Daar bespreken ze de veranderingen die nodig zijn om het hoger onderwijs in Europa te harmoniseren. De Griekse studenten zijn daar niet zo blij mee, en zijn weer eens de straat op getrokken om te protesteren. Gisteren ging ik voor de 4de keer op 2 maanden tijd naar huis door de rook van brandende vuilnisbakken en traangas (mijn kantoor ligt vlak bij de Atheense Polytechnio). Wat is er eigenlijk aan de hand?
Een tijd geleden kondigde de Griekse minister van onderwijs (en religieuze zaken) aan dat er veranderingen op til waren voor het hoger onderwijs in Griekenland. Deze veranderingen moeten er komen op vraag van Europa, want het niveau van hoger onderwijs is hier niet te best (het feit dat jaarlijks 30.000 Griekse studenten in het Verenigd Koninkrijk gaan studeren, maakt dat pijnlijk duidelijk). Er wordt zelfs gedreigd om Griekenland uit het Erasmus-programma te schrappen.

De grootste verandering is dat privé-organisaties universitair onderwijs mogen organiseren in Griekenland.  Die verandering vergt een aanpassing van de grondwet. In Griekenland mag hoger onderwijs namelijk alleen door de staat worden georganiseerd. Dat heeft tot gevolg dat universiteitsprofessoren eigenlijk ambtenaren zijn. En sommigen schijnen zich zelfs zo te gedragen: ze geven les uit slechts 1 boek (vaak door henzelf geschreven) en verwachten dat de studenten dat kunnen aframmelen op het examen; ze moedigen studenten aan om actie te voeren en te staken, zodat ze niet hoeven op te dagen op het werk en toch hun salaris uitbetaald krijgen.

En andere verandering is dat studenten nu een beperkt aantal jaren krijgen om hun diploma te behalen. In Griekenland bestaat het fenomeen van de “eeuwige student”. Die zit al 20 jaar aan de universiteit en heeft allang de ambitie niet meer om zijn diploma te behalen. Hoe overleeft de eeuwige student? Door zich te engageren voor een politieke partij. Studenten hebben namelijk inspraak in de keuze van een rector (hun stem weegt voor 40% door) en politieke partijen proberen het resultaat te beïnvloeden.

Ook het asiel op de universitaire campus staat ter discussie. Dat is ingevoerd nadat een tank van de junta de Polytechnio is binnengereden op 17 november 1973. Maar ondertussen biedt dat asiel de mogelijkheid aan “anarchisten” (ik schrijf het tussen aanhalingstekens, want het zijn meer vandalen dan wat anders) om ongestraft de inboedel van de universiteit aan diggelen te slaan. Als er slag wordt geleverd met de politie, worden molotovs en ander brandbaar materiaal klaar gemaakt op de universiteitscampus en daar kan niets tegen worden gedaan.

Ik ga hier niet in op de rest van de voorstellen, maar het wapen van de studenten is steeds hetzelfde: staken. Niet alle studenten zijn daar blij mee. Er wordt nu gestaakt, wat betekent dat de examenperiode naar september wordt opgeschoven. Velen zien een ongestoorde vakantie aan hun neus voorbij gaan.
Dergelijke stakingen zorgen nog voor meer overlast. Het personeel van Olympic Airlines durft zo af en toe wel eens het werk neerleggen als teken van solidariteit met de studenten. Vloekende toeristen die gestrand zijn in de luchthavens, is het gevolg.