Zoals voordien al beloofd, volgt hier een verslagje van de 5 dagen in Santorini. We zijn vertrokken met een zogenaamde Highspeed, dat is een ferry die het traject in 4 uur aflegt. Meer en meer schepen zijn van dit type. Toch vind ik dat er 2 nadelen zijn aan dit soort van vervoer. Ten eerste zijn de schepen gevoelig aan een wilde zee. Als er dus een fikse wind staat, bestaat de kans dat het schip niet uitvaart. Ten tweede zit je binnen, net als in een vliegtuig, en zo mis je toch wel een beetje de sfeer van het reizen. Er is geen open dek van waar je de eilandjes aan je ziet voorbij drijven. Zo misten we ook het sublieme zicht dat je krijgt wanneer je de caldera van Santorini binnenvaart.

Dat laatste hebben we goed gemaakt door een cruise te nemen met een boot met glazen bodem, die je in de caldera naar het eilandje brengt met de gestolde lava. Nadien maak je een duik in de warmwaterbronnen (met een temperatuur van 40 graden), in bruin water waar je allerlei gassen in ziet opborrelen. De geur van zwavel is nooit veraf. Verder breng je een bezoek aan het eiland Thirassia, waar slechts 250 mensen wonen. Voor mij een soort van “tourist trap”, want men beweert dat deze mensen van visvangst leven, maar wat de taverna’s je daar aanbieden is surimi en diepgevroren garnalen uit de supermarkt. Laat u dus niet misleiden.

Santorini kent stranden, zelfs in verschillende kleuren, maar het water is er gevoelig kouder dan hier in Attica. Het is voor mij niet de geschikte bestemming voor een strandvakantie. Maar het is wel een dramatisch mooi eiland, dat nog steeds getuigt van de enorme catastrofe die hier heeft plaats gevonden. Elke foto die je neemt, is bijna een postkaart. Dat moeten de producenten van Tomb Raider – The Cradle of Life ook gedacht hebben, toen ze de openingsscene van de film in het dorpje Oia opnamen.

Men beweert wel eens dat Santorini het verzonken land van Atlantis zou zijn. Het is moeilijk na te gaan, maar de bezoeker kan met een onderzeeër wel op zoek gaan naar resten van een verloren beschaving. Ik bedank echter voor de eer, want ik heb iets te veel claustrofobie om me in een dergelijke geval te wurmen.