Gisteren ben ik nog maar eens naar het Lycabettos theater geweest. Dit keer had de stad Athene een avond georganiseerd rond het volkslied. Het gaat om liederen uit alle streken van Griekenland, en je merkt dan echt wel dat er grote verschillen bestaan in muziek en instrumentarium. Bij elke streek horen ook speciale volksdansen. Terwijl sommigen in België bedenkelijk kijken bij de term “volksdans”, gaan de Grieken voluit voor de dansvloer (weer eens duidelijk te merken op de foto). We hoorden liederen uit Klein-Azië, Macedonië, Thracië, Epiros, de verschillende eilanden en de Peloponessos. Alweer werden vele liederen meegezongen door een paar duizend toeschouwers van alle leeftijden en alle pluimage. Dit is dus eigenlijk niet echt folklore, maar een heel levende traditie, en het doet goed om te zien dat globalisering dit soort traditie niet kapot kan krijgen.

Om middernacht begon het hoogtepunt van de avond: de Kretenzische en Pontische muziek. Toen de Kretenzische lyraspeler werd aangekondigd (voor de Kretenzers die deze blog lezen: Vasilis Skoulas), ging dat gepaard met een anekdote. De man speelt vaak op Kretenzische bruiloften en op 1 van die gelegenheden heeft hij een verdwaalde kogel (zie vroegere post op deze blog) in het been gekregen. De dokters hebben die nooit kunnen vinden. De Kretenzische muziek is een stuk opzwepender dan de andere Griekse volksmuziek, hoewel het vaak om liefdesliederen gaat (tenminste toch wat ik er van verstond). Toen echter de Kretenzische dansers de piste betraden, ontplofte het publiek. De Kretenzers worden beschouwd als de beste dansers in Griekenland en dat was te merken. Wat een energie, en wat een kunst! Om de avond af te sluiten, kregen we Pontische muziek voorgeschoteld. Het instrumentarium is heel primitief (fluit, trom en een lyra), en de muziek en het rytme is helemaal anders dan wat we in de rest van Griekenland horen. Het zou me niet verbazen dat dit soort muziek dicht aanleunt bij wat de oude Grieken beluisterden. Ook hier was er weer een dansgroep, in traditionele kledij. Van de teksten begreep ik geen snars, want het Pontische Grieks zou een dialect van het oud-Grieks zijn, maar het geheel was hypnotiserend.
Conclusie: ik had niet verwacht dat de Griekse volksmuziek me zo kon bekoren (hoewel sommige liederen me helemaal niet aanspraken).