“De stem van de Polytechniou” wordt ze genoemd. Een strijdster voor de vrijheid. Een integere vrouw, die haar politieke carrière begon bij de communistische partij, vervolgens overstapte naar het linkse Synaspismos om uiteindelijk bij PASOK uit te komen, op vraag van Georgos Papandreou (zo integer kun je zijn). Ik heb het over Maria Damanaki, Europees Parlementslid en ondertussen Europees Commissaris voor de Visserij.

Deze stem van het verzet, kondigde gisteren op haar website aan, vanuit Brussel (hallo, hallo, hier de Europese Commissie!) dat het plan om dat Griekenland de euro zou verlaten wel degelijk op tafel ligt. De enige manier om dat te voorkomen, is dat het land zich schikt naar de eisen van haar geldschieters. Is het toevallig dat deze stem gisteren te horen was? En waarom dient een Eurocommissaris zoiets te zeggen? Zowel premier Papandreou als minister van Financiën Papaconstantinou hebben immers gezegd dat er helemaal geen sprake is dat Griekenland zou terugkregen naar de drachme. Zijn zij dan leugenaars? (het antwoord daarop kennen we wel).

Maar Damanaki speelt het spel tactisch. Mocht het ooit zo ver komen dat Griekenland uit de euro wordt gegooid, dan kan zij in ieder geval niet beweren dat ze van niks wist. Ze maakt deze aankondiging natuurlijk om haar eigen vel te redden.

Feit is dat Griekenland zich niet echt schikte naar de wensen en eisen van de geldschieters. Reeds in februari zei de trojka dat er moest geprivatiseerd worden. Dat werd toen zo negatief onthaald bij PASOK dat de trojka verboden werd om nog persconferenties te geven. Alsof dat iets zou veranderen. Nu wordt er wel degelijk geprivatiseerd, maar alles zal in 7 haasten gebeuren, zonder al te veel nadenken, zonder een strategisch plan, waardoor alles tegen een prikje van de hand zal worden gedaan. OK, dan heeft Griekenland gedaan wat wordt gevraagd, maar het land zal weldra wel in zijn onderbroek staan. Privatiseren doe je nu eenmaal niet op een drafje.

Overigens is het nog lang niet zeker hoe die privatisering zal verlopen. Er zijn al tegenstrijdige stemmen binnen de regering, die niet willen dat de overheid de controle over bepaalde overheidsbedrijven opgeeft. Ministers zelfs, die hun mening zonder problemen verkondigen in de media. En dan zoekt premier Papandreou naar een concensus met de andere partijen (die hij gisteren niet heeft gekregen; hoewel hij zelf vindt van wel – zit de man misschien aan geestesverruimende middelen?), terwijl hij binnen zijn eigen regering niet eens eensgezindheid heeft.

Dit kan gewoon niet goed gaan.