Na 5 uur wachten, ben ik eindelijk weer klant van de Griekse openbare elektriciteitsmaatschappij! Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad en heel wat ergernis gekost, maar het is gelukt.

Ik ben wel al om 7:30u gaan aanschuiven. Toen ik het nummertje trok, zonk de moed me anders wel in de schoenen: 65. Hoe laat stonden die vorige 64 dan wel te wachten? Hadden die misschien voor de deur van het DEI-kantoor gekampeerd, of stonden die te wachten sinds 6u vanochtend?

5 uur in een wachtzaal van een DEI-kantoor wachten, toont je wel een tranche de vie van het huidige Griekenland. Meer dan 200.000 Griekse gezinnen die terug onder moeder DEI’s vleugels moeten, worden onderworpen aan een heuse vernedering. De verwerking van 1 aanvraag neemt minstens een half uur in beslag. In het kantoor van Piraeus zijn 6 bureau’s, maar slechts 4 zijn bemand. De bediende op 1 bureau doet echter alleen aanvragen om abonnementen op te zeggen. Wat niemand doet, zodat de man aan het bureau ostentatief een hele voormiddag maar wat papiertjes aan elkaar zit te nieten, en regelmatig naar buiten gaat om daar te gaan roken en te staan gapen. Tot grote ergernis van de wachtenden natuurlijk, die vragen waarom hij hen niet helpt. Deze hardwerkende ambtenaar, van wie je zeker mag zijn dat hij nog geen eurocent van zijn loon heeft moeten inleveren omdat zijn vakbondsleider anders dreigt om heel Griekenland zonder stroom te zetten, heeft dan nog het lef om mensen af te blaffen en te zeggen dat ze in de rij moeten staan wachten en dat zijn collega’s hun aanvraag zullen behandelen.

“Waar ben je, oh Papadopoulos?”, hoorde ik regelmatig zuchten. Ja, Papadopoulos, de leiders van de junta. Want tijdens dat bewind werkten de overheidsdiensten. De mensen zijn moegetergd en wees maar zeker dat zich dat zal vertalen in de verkiezingsuitslag binnen 2 weken. Boze burgers, die speciaal een dag vrij hadden genomen en vreesden dat ze weer niet aan de beurt kwamen, belegerden het kantoortje van de directrice, die voortdurend beroep moest toen op 2 potige kaalgeschoren security guards. Sommige mensen waren ziedend kwaad want ze zagen nu al aan hun nummertje dat ze weer niet zouden worden geholpen en ze vreesden dat ze hun werk zouden verliezen als ze nog eens een extra dag vrij moesten nemen om door deze hel te gaan.

De directrice eiste stilte in haar DEI-kantoor en klopte driftig op haar tafel. En onze security lieden schreeuwden dat het een moeilijke procedure is om je terug bij DEI in te schrijven, dus dat iedereen maar rustig moet blijven zitten en zijn beurt afwachten. Ik hield het even niet meer: “waarom is die procedure bij een privébedrijf heel simpel en bij jullie zo moeilijk?”, vroeg ik. Deze vraag ontketende de duivels van heel wat wachtenden, waardoor onze kaalgeschoren heerschappen hun kalmte verloren en dreigden om roepende en brullende would-be klanten een proces aan te doen.

Daar sta je dan, in het Griekenland van de 21ste eeuw, waar je moet strijden om een dienst van algemeen nut te krijgen. En het belachelijke van de hele zaak is, dat iedereen die zat te wachten, in het systeem zit. Want het kijk- en luistergeld voor de openbare omroep wordt door de elektriciteitsmaatschappij geïnd en die rekeningen krijgt iedereen wel gewoon in de bus, zelfs als je abonnee van een andere aanbieder was.

En vandaag hoorde ik  op het DEI-kantoor dus naam Revma Ena vallen. Er stonden een paar mensen te roepen dat ze deze behandeling niet langer pikten en dat ze naar die aanbieder overstapten.

Maar DEI kreeg tijdens de voormiddag opeens een briljant idee om de zaak op te lossen. Normaal gezien worden de klanten die terugkomen van de failliete privé-aanbieders nog van stroom voorzien door DEI tot 24 april. Als ze tegen dan geen contract hebben ondertekend met het overheidsbedrijf, dan wordt de elektriciteit afgesloten. Nu men de omvang van het werk begint in te zien (net omdat men de procedure zo omslachtig heeft gemaakt), heeft men besloten om de toekomstige klanten tot eind juni van stroom te voorzien, om er toch voor te zorgen dat iedereen een contract kan komen ondertekenen. Ik had toch liever een oplossing gezien waarbij die hele bureacratische rompslomp niet hoefde.

De arrogantie van DEI stuit echt tegen de borst. Dit bedrijf zet de hele Griekse staat naar haar hand. Werknemers krijgen forse maandlonen die ver boven dat van anderen liggen, krijgen een royaal pensioen uitbetaald en kunnen op kosten van DEI goedkoop op vakantie in luxueuze bestemmingen in heel Griekenland. Geen wonder dat de heer Nikos Fotopoulos, de vakbondsleider van dit zootje, voortdurend werd vervloekt door de wachtenden. Maar goed: op het eind van de dag heeft iedereen hard gescheeuwd en zijn hart gelucht en wellicht verandert er niets. De helft van de wachtenden is trouwens onverrichterzake weer naar huis kunnen gaan. Als ze volgende maandag niet voor 8u langs komen, zal het weer een maat voor niets zijn geweest.

Kafka is nog springlevend in 2012 en hij is een Griek met de naam Καύκας.