Binnen 2 maanden zijn het gemeenteraadsverkiezingen in Griekenland en dat nieuws houdt de media nu al dagen in de ban. Maar ook de politiek schijnt zich enkel te bekommeren om de best mogelijke kandidaten te vinden voor de fel begeerde postjes van burgemeesters van de grote steden en van de regionale bestuurders (voorheen prefecturen, maar ondertussen is er een en ander veranderd op het regionale niveau – zie Kallikratis).

Je kunt je afvragen of er op dit ogenblik geen dringender zaken af te handelen zijn, bijvoorbeeld, het hoofd bieden aan een economische crisis. Maar verkiezingen lijken hier wel even populair te zijn als voetbal, althans voor de media.

Op zich is het niet echt verwonderlijk: overheden leggen in de 21ste eeuw meer en meer nadruk op decentralisatie, en ook in Griekenland zal het deze kant opgaan. Maar toch is de procedure niet bepaald gedecentraliseerd. Zo duidt de partijvoorzitter aan wie er zich verkiesbaar moet stellen voor de post van burgemeester of voor regionaal bestuurder. Dat is altijd al zo geweest. Normaal gezien is de partijdiscipline in Griekenland vrij strikt, maar het voorbije jaar is daar nog weinig van te merken. Overal, in alle partijen, zijn er rebellen, die soms zelfs uit de partij worden gezet. In het geval van parlementsleden, gaan ze verder als onafhankelijk parlementslid.

Aan de kant van de regeringspartij hebben we iets merkwaardigs gezien. Afgelopen weekend wachtten alle media af welke kandidaten Georgios Papandreou naar voren zou schuiven. Wekenlang was het al speculeren, en daarbij werd vaak gezegd dat regeringsleden (tot ministers toe) naar het regionale niveau zouden verkassen. Dat zijn praktijken die in het verleden al wel vaker werden toegepast. Een populaire minister werd bvb. naar voren geschoven voor de burgemeesterssjerp van Athene. Nadeel van dit soort praktijken, is het feit dat er geen continuatie zit in het werk van een regering.

Goed, Papandreou had dus een aantal regeringsleden gevraagd om kandidaat te zijn in hun regio, maar een aantal van hen weigerden. Het is niet duidelijk waarom. Misschien vinden ze hun job als minister fijn? Misschien verdient het beter? Misschien zijn ze bang om in de vergetelheid te geraken en minder op TV te komen als ze naar hun regio terugkeren? In ieder geval: de premier had en heeft het moeilijk om kandidaten te vinden. Daar werd erg veel tijd aan verspeeld – en nu de lijsten min of meer duidelijk zijn, vertrekt ie weer voor een paar weken en gaat hij de wereld weer rond leiden. Het land besturen laat hij wellicht aan anderen over.

In ieder geval verdwijnt de minister van Justitie (weinigen kennen zijn naam, want hij is geen vaste klant op de televisie) en gaat hij de PASOK-lijst trekken in zijn regio. Andere regeringsleden, die weigeren om op te komen in de regionale verkiezingen, kunnen op de toorn rekenen van de premier, en zullen waarschijnlijk worden vervangen. Onzekerheid en onduidelijkheid troef.
Zullen we het beleid van dit land dan maar geheel overlaten aan derden?