De staat oplichten: het is iets wat zowat elke Griek probeert. De staat, dat is iemand anders. Misschien wel iets anders. De staat heeft het in ieder geval niet goed voor met de burger. De staat moet je wantrouwen. Vreemd eigenlijk, want tegelijkertijd verwacht de Griek ook heil van de staat. Wanneer er iets fout gaat, dan hoor je steevast “waar is de staat”? En als er verkiezingen zijn, wil iedereen maar al te graag zijn stem verkopen om aan diezelfde staat te gaan “werken”. Werken betekent dus: aanwezig zijn op een bureau van 8 tot 14u en zo weinig mogelijk doen en daar toch een redelijk salaris voor opstrijken. Ik veralgemeen het nu, maar dat is toch de overheersende toon.

Waar komt dat wantrouwen en die houding tegenover de staat vandaan? Ik kan het me nauwelijks voorstellen dat dit teruggaat op de Turkse overheersing. Dat complex zouden ze nu toch al lang van zich afgegooid moeten hebben?

En toch: in de taal merk je nog altijd dat de wortels van het wantrouwen tegenover de staat van tijdens de Turkse overheersing dateren. Zo wordt de uitzonderlijke belasting (solidariteitsbijdrage enz.) en de taks op onroerend goed via de elektriciteitsrekening in het Grieks “charatsi” (χαράτσι) genoemd.  En dat woord komt van de Turkse overheersing. Het was de naam voor de belasting die de Turken aan de Christenen oplegden zodat die het recht hadden om hun god te eren. Elke christen moest vanaf zijn 12de tot het einde van zijn leven jaarlijks die belasting betalen. Bij de betaling kreeg hij een papier dat χαράτσι werd genoemd. Omdat de Grieken ook toen al probeerden te sjoemelen, werd de χαράτσι elk jaar in een andere kleur gegeven.