Ik woon al wel meer dan 5 jaar in Griekenland, maar ik probeer nog steeds het nieuws in België te volgen. En zo lees ik vandaag in de krant: “Rol van klassieke sociale relaties als buurt en familie neemt af”. Blijkbaar heeft Readers Digest een onderzoek gedaan naar de sociale relaties die de Belg er op na houdt. Slechts de helft van de Belgen kent zijn buren, en driekwart blijkt niet eens behoefte te hebben aan contact. En dan maar klagen over de verzuring! Laat dit nu net één van de redenen zijn waarom ik weinig zin heb om ooit nog naar België terug te keren. Er is geen sociaal contact: iedereen leeft om te werken, na het werk moet je weer snel thuis zijn, waar je je opsluit in je gouden kooi waar je zo lang voor werkt. Het viel me onlangs nog op: het lijkt wel of er een atoombom is gevallen op België: je ziet niemand meer op straat: iedereen leeft in zijn eigen wereldje en heeft inderdaad geen contact met de mensen rondom hem.

De situatie in Griekenland is net het tegenovergestelde. Afgelopen weekend heeft het stadsbestuur van Athene een actie georganiseerd waarin mensen werden aangespoord om hun buren te leren kennen, om een babbeltje te slaan met de mensen in de buurt, want dat zou goed zijn voor de psychologie. Stel je voor! De situatie zou hier aan het verslechteren zijn!

Ik woon in Piraeus, een stad van 1 miljoen inwoners, en het lijkt me hier soms net een dorp! Ik ken iedereen in de buurt bij naam, sla een praatje met de bakker, de kiosk-houder, de kassierster in de supermarkt… En dat is best prettig. Ook de buren (de mensen in het appartementsgebouw) ken ik allemaal bij naam. Soms word ik zelfs eens binnen geroepen voor een koffie of een whiskey (de Griek is zeer gastvrij, zoals u weet). Men is echt geïnteresseerd in de ander, en als je niet communiceert denkt men al gauw dat er iets mis is.