We hebben kunst om niet aan de waarheid te sterven, schreef Friedrich Nietzsche ooit. En we hebben gelukkig ook kunst om even te ontsnappen aan de ellende van de dagdagelijkse werkelijkheid in Griekenland. Want je wordt er echt niet vrolijker van als je ziet wat hier voortdurend gebeurt.
Daarom gingen we gisteren nog maar eens de culturele toer op, naar een optreden van Vasilis Lekkas en Lakis Chalkias, die 3 liederencyclussen van Mikis Theodorakis brachten: poëzie van Yiannis Ritsos, op muziek gezet door de bekendste nog levende Griek. De twee zangers werden begeleid door het Orkest Mikis Theodorakis in de polyvalente ruimte van de boekhandel Ianos (in het bijzijn van de dochter van Theodorakis). Een oase van cultuur in het centrum van Athene, midden in een jungle van winkelruimtes die te huur staan, van een afgebrande historische bioscoop, van graffiti en van daklozen die in de portalen liggen te slapen. Het was een ontsnapping, zoals gezegd.
De drie cyclussen waren “Epitafios”, “Romiosini” en “De achttien korte liederen van het bittere vaderland“. Bekende muziek, althans een paar decennia geleden, en ze vormden de soundtrack bij de bevrijding van het junta-juk. Jarenlang zijn ze nog gebruikt bij verschillende protesten, in de hoop om de élan van weleer er in te krijgen. Maar daar lijkt het voorlopig niet op.
Echt heel veel volk kwam er niet opdagen, en de gemiddelde leeftijd lag ook al een stuk hoger. Vasilis Lekkas kende ik al, maar van Lakis Chalkias had ik eigenlijk nog niet gehoord. Maar wat een stem. De uitvoeringen van de meeste nummers zijn bekend met Giorgos Dalaras op zang, maar Chalkias is echt wel een klasse beter.
Ο παλιος ειναι αλλιως. Lakis over de 70 dacht ik , altijd een mooi persoon. rijke cyclus in de griekse lied. jammer genoeg kan ik zijn werk op youtube niet vinden , van jaren terug op Herodeion 2500 jaren griekse muziek.
Οπως λεμε ειναι ΚυÏιος ο, Χαλκιας.
luister naar Leventis erovolage van hem en van Dimitriadi. je zou begrijpen wat ik bedoel.ωÏαιος με φωνη φιλου σαν σφυÏι να στη βαÏαει στο μυαλο , και να μενει. και εχει μεινει , τον αγαπαω απο παιδι.
Hij is inderdaad 70, Tzimi. En een stem als een klok. Ik heb nooit een betere versie van Τη ΡωμιοσÏνη μην την κλαίς gehoord.
αν και η λυπη μου ειναι μεγαλη σημεÏα, τον εψαξα και τον ακουσα, και τον Θυμηθηκα απο παλια που τον ακουα. ηταν εκει στο γηπεδο το 74.
http://www.youtube.com/watch?v=-s9dofQwRvM
Τον αγαπω πολυ κι απ τον Θεσσαλικο κυκλο με στιχους ΒιÏβου και μουσικη ΜαÏκοπουλου , ειδικα για τον δασκαλο , αφιεÏωμενο στον ΔΑΣΚΑΛΟ, ΜαÏινο Αντυπα.
http://www.youtube.com/watch?v=QcoHDMRRNPo
“Πότε θα ξεσηκωθοÏμε; Είμαστε λίγοι εδώ. Οι νÎοι Ï€Î¿Ï ÎµÎ¯Î½Î±Î¹;”; vroeg hij ons.
en wat heb je gezegd?